English
10552 Religious Institutions for the Era of Human Maturity
(beyondforeignness.org)
Bahá’u’lláh does not adopt familiar religious models for the religious institutions he establishes. Indeed it is itself unique that he explicitly establishes, in his own writings, the institutions that are to administer the Baha’i community after his passing. Bahá’u’lláh does not establish a clergy. No class of people was created with power to administer sacraments or perform sacred rituals. Nor was any form of monasticism provided for. There is no class of “spiritual guides”. Nor does the Baha’i Faith have any theologians or specially commissioned religious scholars with authority to make religious rulings. The Baha’i Faith is composed of an entirely lay community. At the heart of the Baha’i institutions created by Bahá’u’lláh is the international governing body of the Baha’i Faith, the Universal House of Justice. This institution is elected every five years by secret ballot by the elected national representatives of Baha’i communities from around the world. These national representatives, are in turn themselves elected by the elected local representatives of the Baha’is of the world. In the last election, held in 2013, the Universal House of Justice was elected by over 1000 Baha’is, the national representatives of 157 countries. At local and national level – spiritual assemblies (or Houses of Justice) are similarly elected by the members of the Baha’i community to administer respectively national and local Baha’i communities. The oneness of humanity is at the heart of Bahá’u’lláh’s teachings. In accordance with this principle – the institutions he creates are not only called to consider the well-being of members of the Baha’i community. They are also called to promote the welfare of all human beings.
2893 Mona Mahmudnizhad, one of the Ten Female Martyrs Hanged in 1983
(bahaichronicles.org)
When Mona was born, Yemen was under military alert, with the roads controlled by armed guards. Since the Mahmudnizhad’s lived in the countryside where there was no hospital, they had to travel to Aden, Yemen’s capital, to assure that Mona was safely delivered. Although the trip itself was long and arduous because their automobile was stopped and meticulously searched at numerous roadblocks, they reached the hospital in time. Mona was the second child born to Yad’u’llah and Farkhundeh Mahmudnizhad and brought the family great joy. Their first daughter, Taraneh, was already seven years old and her parents had often prayed for another child. Mona spent her first four years in Yemen, most of it uneventful and showered with great love by her family. Mona’s family was very humble and sensitive, passing these traits to Mona. While she was only a young child, she was already displaying these qualities which later led to her becoming known, even as a youth, as the” Angel of Shiraz”. When she attended school in Tabriz, for example, she became so close to her teachers that she would cry when they left the school for some other position. When she entered the third grade in Shiraz, she was quickly recognized as an excellent student and was considered one of the most outstanding in the school. She also had a beautiful singing voice and a genuine love for those around her, especially younger children who would often surround her when she arrived at school just to be with her. By the time Mona became a teenager, she was well known in Shiraz by both young people and adults, both inside and outside the Bahá’í community. She was growing into a lovely young woman, with long brown hair and beautiful green eyes. She also continued her excellent scholarship, entering advanced Bahá’í classes with students who were often much older. She did well, however, and was one of the best at memorizing many prayers and passages from the Bahá’í writings. Mona’s love for the Faith ran so deep that she would often awake in the middle of the night to pray and meditate. While Mona’s father deeply loved his whole family, he had a special love for Mona and would say, “Mona is the very child I have asked the Blessed Beauty to give me.” The two developed a deep bond and grew together as Bahá’ís. In 1981, Mr. Mahmudnizhad was appointed as an Auxiliary Board Member for the Province of Pars, and was also elected Secretary of the Local Spiritual Assembly of the Bahá’ís of Shiraz. He was one of the most popular teachers in the Bahá’í school. Those who knew them closely said that Mona would often look deeply into her father’s eyes in an almost meditative state and communicate with him silently. He was known as a man who was always smiling. Mona’s life changed on September 10, 1980, when she turned 15, the age of spiritual maturity in the Bahá’í teachings. Mona had already begun following in her father’s footsteps as a Bahá’í teacher and wanted to teach young children, for whom she had a special love. A year earlier, she had applied to the Bahá’í Education Committee to be named to one of their sub-committees, but was refused because she was not 15 yet and not considered old enough for this service. When she received the news, she burst into tears. When she turned 15, she considered it her true first birthday and immediately registered as a Bahá’í youth and reapplied to the Education Committee. This time she was assigned to the Children’s Education Committee and began teaching Bahá’í children’s classes, which included the study of the great religions, developing spiritual qualities, encouraging the children to put their talents and education to the service of their fellow man and especially learning to appreciate the oneness and diversity of the human family. Her service to the Faith accelerated greatly and actually began causing her problems. She spent so much time on Bahá’í activities that she was having difficulties completing her school assignments. At one point, the pressure was so great that she considered resigning from her Bahá’í activities, but could not do it. One day, when she was particularly tired, she asked her father to help her. He read her a passage from the Holy Writings that said, “The prophets of old wish they were alive in this day so that they may accomplish a service.” Mona immediately stopped talking about her problems and decided that she would carry out her duties to the best of her ability. She even began walking to school instead of riding a bus and saved enough pocket money to buy colored crayons, booklets and pencils, which she would give out as prizes to the students during Bahá’í children’s class. She also wrote prayers in the booklets and would give them to the children to memorize. The persecution of the Bahá’ís extended to every level of society. While the Islamic authorities tended at first to single out only the more prominent members of the Faith for arrest and execution, cancellation of pensions, freezing of bank accounts and dismissal from employment, they extended their repressions even to the school level by expelling numerous Bahá’í children, especially those attending high school and university. They were only to be allowed to continue their studies if they denied being Bahá’ís. Bahá’í children, even when they were still allowed to stay in school, were forced to sit apart at the back of their classrooms, as “unclean infidels” and were not allowed to touch the other children. In one instance a Bahá’í child was forced to wash the brick floor of his classroom and sent home with bleeding hands, because he had refused to recant his Faith. In Shiraz, a number of Bahá’í children had been expelled and Mona expected that her expulsion would come soon as well. But rather than fear it, she looked forward to it, since she would then be able to spend all her efforts for the Faith. When one of her friends was expelled, she said,
26190 Power Over All Things – Anise K feat. Nathaniel [Official]
(bahaiblog.net)
When Nathaniel was asked why he wanted to sing this song, even though he’s not a Baha’i himself, he said that the world needs more assistance and aid from a higher source. You can purchase the song here on iTunes: Power over All Things – Anise K (feat. Nathaniel) Here is the prayer by Baha’u’llah used for the lyrics: “O my God! I ask Thee, by Thy most glorious Name, to aid me in that which will cause the affairs of Thy servants to prosper, and Thy cities to flourish. Thou, indeed, hast power over all things!”
11922 Newspapers – Mirror of the World
(beyondforeignness.org)
Baha’u’llah’s mirror metaphor is striking – not least because it evokes an image so reminiscent of the digital screens which are now nearly universal around the world. Nonetheless, the focus of Baha’u’llah’s comments is on the art of telling the news. His comments came in the context of the misrepresentation he suffered in newspapers of the time. The mirror metaphor is apt – because a distorted mirror misleads – and in that misleading potentially mis-shapes the world in negative ways. That distortion can arise at many levels, from what news is selected, to the agendas and interests that may shape media, to how the story is told. As well as informing media can be used to mislead, provoke hatred or to further sectional interest than community welfare. What Baha’u’llah asks of those who report is fairmindedness, truthfulness and careful investigation. These are of course values reflective of the highest practice of journalism. From the viewpoint of Iran, Baha’u’llah, who was born there, could rightly be claimed as one of greatest contributions that Iran has given the world. Tragically in that country, Baha’is are still imprisoned and the Baha’i Faith is subjected to unremitting and orchestrated attack in the media. The following is from a recent report on the persecution of the Baha’is in Iran.
8737 The Religion of Unity and the Unity of Religion: Remembering the Bahá’í Faith and Bahá’u’lláh
(cswr.hds.harvard.edu)
Center for the Study of World Religions Visiting Scholar Sasha Dehghani provides an introduction to the life and writings of Bahá'u'lláh (1817–1892), with a focus on the principle of unity in its diverse forms of expression on the occasion of the bicentenary of the birth of the founder of the Bahá'í Faith.
25059 Spiritual Perspective: New way of thinking is key to solving environmental crisis
(www.losaltosonline.com)
The environmental crisis – including climate change – facing our cities, our nation and the world is one such problem, the solution for which requires a new way of thinking. Science has already shown that agricultural and industrial facilities designed and operated without regard for the environment can release toxins that poison our air, soil and water; and that use of fossil fuels over the past decades has led to global warming due to high levels of carbon dioxide in the Earth’s atmosphere. In our quest to find a solution to this crisis, we need both science and religion – two great lights that guide human progress. Many companies in Silicon Valley and around the world have already embarked on creation of new technologies that will help stop and reverse environmental degradation. However, the solution to the crisis requires not only new technologies, but also a new consciousness in human beings – that we all live on the same planet, that humanity constitutes but a single people and that people and the environment are interconnected aspects of one organic system. The United Nations’ Human Development Report 2011 shows a correlation between inequality and environmental degradation, suggesting that the relationships linking human beings have a direct impact on the planet’s physical resources. According to Baha’i writings, “The welfare of any segment of humanity is inextricably bound up with the welfare of the whole. Humanity’s collective life suffers when any one group thinks of its own well-being in isolation from that of its neighbours’ or pursues economic gain without regard for how the natural environment, which provides sustenance for all, is affected.” What can promote the consciousness of the oneness of humankind? What can teach individuals the human virtues – such as moderation, generosity and sacrifice for the well-being of the whole – so necessary for dealing with the environmental crisis? What can establish bonds of love among people and prompt them to put those virtues into action? “The real bond of integrity is religious in character, for religion indicates the oneness of the world of humanity,” Baha’i writings state. “Religion serves the world of morality. Religion purifies the hearts. Religion impels men to achieve praiseworthy deeds. Religion becomes the cause of love in human hearts, for religion is a divine foundation, the foundation ever conducive to life. The teachings of God are the source of illumination to the people of the world. Religion is ever constructive, not destructive.” Therefore, religion and religious leaders play an important role in promoting the right attitudes and qualities in individuals, who in turn must translate those to actions that benefit humanity and the environment. Unity – among leaders of government, the corporate sector, civil society and others involved in formulation of public policy – must replace the increased polarization that has come to characterize so much of our political and social lives. And science and religion must be permitted to light the way if we are to succeed in building an integrated, sustainable and prosperous world. Hamed Eshraghian is a Mountain View resident and member of the Baha’i community. For more information, visit bahai.org.
44566 Louis Gregory: African-American Attorney and Emancipator
(bahaiteachings.org)
Louis Gregory was among the first African-Americans in the South to be allowed by law to receive an education. He first attended public schools and then missionary-run private educational institutions. Next Gregory graduated from Avery Normal Institute, the first college preparatory school for Blacks in Charleston. He went on to earn his Bachelor’s degree from Fisk University in Nashville, Tennessee. One of the 20 graduates from Howard Law School’s class of 1902, Gregory was chosen to give their commencement address. In his talk, “The Growth of Peace Laws,” he focused on disarmament and international peace initiatives. Gregory was admitted to the bar of the District of Columbia in October 1902, and the bar of the United States Supreme Court in March 1907. These remarkable accomplishments belie his humble beginnings. Born Louis George in 1874 in Charleston, South Carolina to parents who received their freedom from slavery at the close of America’s Civil War, he lost his father, Ebenezer George, to tuberculosis while he was still a toddler. The family struggled, living in poverty until his mother, Mary Elizabeth, remarried in 1881. In less than ten years illnesses took both his brother and mother. His mother’s legacy to Louis was her love of education. Fortunately, his step-father, George Gregory, raised him as though he were his own son. Louis took his surname, becoming Louis George Gregory. After he became an attorney, Louis interrupted his law practice with a stint in government service at the Department of the Treasury, where he received several promotions prior to returning full-time to private practice. He became committed to the eradication of racial discrimination, and advocated for civil rights many decades before the term turned into a national movement. Though he came from a deeply religious family, he’d been disillusioned by religion and was initially uninterested when a white, Southern co-worker at the Treasury Department suggested Gregory look into the Baha’i Faith. Once he decided to check it out and see just what this religion taught, he soon began attending meetings on a regular basis and experienced firsthand the friendship of white people who were free of racial prejudice—people who, as we say today, were “woke” or “walked the talk.” Not all of the Baha’is in the United States were able to do this back then. They all brought with them the baggage of their upbringing and their culture. So one of the first things Gregory did after embracing the Baha’i Faith was to bring front and center the Faith’s teachings on the oneness of the human family to his fellow Baha’is. His efforts were fortified by knowing this was what was expected of him by none other than the head of the Faith at that time, Abdu’l-Baha, who wrote to Gregory, saying:
69788 'Luminous, abstract beauty': Artist's impact revisited
(news.bahai.org)
The Peggy Guggenheim Collection, situated on the south bank of Venice's Grand Canal, is honoring Mark Tobey (1890-1976), who became a member of the Baha'i Faith in 1918. Born in Wisconsin, Tobey was one of the twentieth century's most cosmopolitan of artists. An inveterate traveler-he eventually settled in Switzerland‒Tobey was always better known in Europe than in his homeland, his importance overshadowed by his younger American counterparts from the 'Abstract Expressionist' school, notably Jackson Pollock, whose large scale canvases of poured and dripped paint revolutionized art in the 1950s.
1710 Citizenship and Religion explored in Canada
(news.bahai.org)
Over the last several years, the Baha'i community has spearheaded an initiative to bring together leading thinkers from all sectors of society to explore the place of religion in public life. A question before Canada's Baha'i Office of Public Affairs has been how to create a space for meaningful exploration, where a variety of insights can shed light on a topic and collective understanding can advance. A series of conferences held since 2013 in Montreal, Vancouver, and this year in Ottawa have aimed to foster such an environment and have invited prominent voices in Canada's public discourse to examine religion's role in society. In his opening remarks to this year’s conference in Ottawa from 8–9 May 2017, Geoffrey Cameron, representative of the Baha’i Community of Canada and chair of the program committee, said “This is a special conference that exists as a kind of ongoing conversation. It draws from Canada’s national interfaith networks, but it is not an interfaith conference in a conventional sense.” He continued: "What we want to do is help to frame an ongoing public conversation about the role of religion in Canadian society." "One of the questions that for us has been at the heart of this conversation is how the growing diversity of our population can be a resource for acting together," noted Gerald Filson, Director of Public Affairs for the Baha'i Community of Canada and former Chair of the Canadian Interfaith Conversation, which sponsored the event.
19792 Bicentenaries highlight unity
(news.bahai.org)
This confluence of noteworthy anniversaries has more in common than the mere overlap of dates. In the late 19th and first half of the 20th centuries, a number of eminent American philosophers, artists, and writers connected to both the Baha'i Faith and Harvard University were engaged in a dynamic, emerging discourse on unity. This was a subject of a recent presentation, which addressed how the Baha'i principle of unity expressed itself in the development of the American Baha'i community. The presentation took place at Harvard's Center for the Study of World Religions and was titled "The Religion of Unity and the Unity of Religion." It was given by Sasha Dehghani, a visiting scholar at Harvard, who is doing research on the Baha'i Faith as an independent world religion. "When I first arrived at Harvard," said Dr. Dehghani, "Prof. Francis Clooney, Director of the Center of the Study of World Religions, welcomed me by saying: 'We need religions today that create unity and tear down walls.'" Addressing how the concepts of unity and the oneness of humankind shaped Baha'i endeavors in the early years of the American Baha'i community, Dehghani highlighted major milestones and discussed some of the significant thinkers of that time. The earliest public mention of the Baha'i Faith in the United States was at the World's Parliament of Religions in Chicago in 1893, where the concept of the unity of religions was among the most remarkable topics explored. The spirit that animated the World's Parliament that year inspired Sarah Farmer, the owner of the Green Acre Inn in Maine and one of America's early religious innovators, to offer conferences on progressive subjects in the sciences, arts, and religion. These gatherings brought together leading writers, educators, philosophers, artists, and activists and opened a space for ideas to be exchanged and for thought to advance. In his book Restless Souls: The Making of American Spirituality, historian Leigh Eric Schmidt comments on the impact of Green Acre on public discourse in the early twentieth century: "The Green Acre gatherings thrived for more than two decades; the World's Parliament lasted all of seventeen days."
1 2 3 4 5 6 7 8 9
فارسی
1661 در جنوب شرقی آسیا: چگونه دین میتواند صلح را به وجود آورد؟
(bahaiteachings.org)
«دين بايد سبب الفت و محبّت باشد. اگر دين سبب عداوت شود، نتيجه ندارد. بی دينی بهتر است؛ زيرا سبب عداوت و بغضاء بين بشر است و هر چه سبب عداوت است، مبغوض خداوند است و آنچه سبب الفت و محبّت است، مقبول و ممدوح. اگر دين سبب قتال و درندگی شود آن دين نيست؛ بی دينی بهتر از آن است؛ زيرا دين به منزلهء علاج است؛ اگر علاج سبب مرض شود البتّه بی علاجی بهتر است. لهذا اگر دين سبب حرب و قتال شود، البتّه بی دينی بهتر است» (حضرت عبدالبهاء، مجموعه خطابات حضرت عبدالبهاء، جلد 2، صص227-226) دفتر جامعۀ جهانی بهایی در جاکارتا، از زمان تاسیس خود که بیش از دو سال از آن میگذرد، این اصل را مورد بررسی قرار داده است. آقای چانگ مینگ وی (Chong Ming Hwee)، نمایندۀ دفتر منطقهای جامعۀ جهانی بهائی در جاکارتا، توضیح میدهد:«دین و روحانیت عمیقاً در قلوب مردم آسیای جنوب شرقی ریشه دارد. اصول و ارزشهای دینی، از ویژگی های بارز و برجستۀ زندگی روزانۀ ما، آگاهی، افکار، تصمیمات و اقدامات ما شده است.» آقای چانگ ادامه میدهد:« نقش دین در دنیای مدرن را باید بازنگری کنیم و به طور جمعی بینشهای جدیدی در مورد سهمی که دین میتواند در پیشرفت کل اجتماع ایفا نماید به دست آوریم» در این رابطه، دفترجامعۀ جهانی بهائی در جاکارتا در گفتگو حول این موضوع سهیم بوده است که چگونه آموزههای روحانی میتوانند با ایجاد یک حس هویت انسانی که فرای تقسیم بندیهای دینی، قومی و ملیتی است، آگاهی از یگانگی نوع انسان را پرورش دهند. در کانون این تلاش، این اعتقاد قرار دارد که دین به عنوان نظامی از دانش که بصیرتی منحصر بهفرد درمورد ماهیت انسان و اجتماع فراهم میکند، قدرت آن را دارد که با بهره گیری از قوۀ اختیار انسان، الهام بخش افراد و جمعیتها در ایجاد تعهد برای اقدامات عملی باشد آقای چانگ توضیح میدهد:«شاید اکنون بیش از هر زمان دیگری، نیاز به فهم قوای سازندۀ دین داریم. ما باور داریم که دین علیرغم سوءاستفاده از آن در قرون گذشته و زمان حال، میتواند مردم را قادر سازد تا بر تعصبات دیرینۀ خود غلبه کنند و با یکدیگر برای بنای یک اجتماع هماهنگ و مبتنی بر عدالت همکاری نمایند.» تاریخ دیانت بهائی در آسیای جنوب شرقی به زمان حضرت بهاءالله بازمیگردد. در اواخر قرن هجدهم میلادی، دو فرد بهائی در سراسر این منطقه سفر کردند و از شهرها و روستاهایی که امروز در میانمار، تایلند، سنگاپور و اندونزی قرار دارند دیدار نمودند. در نتیجۀ تلاشهای آنها برای به اشتراک گذاشتن آموزههای بهائی با دیگران، چندین جامعۀ نوپای بهائی شکل گرفت. با گذشت دهههای متمادی، جوامع بهائی در همۀ کشورهای منطقه تأسیس شدهاند و در مسیر ترویج وحدت و ساخت جوامعی میکوشند که در آنها اصول محوری دیانت بهائی مانند یگانگی نوع انسان و برابری زن و مرد بهطور فزایندهای در الگوهای جدیدی از تعامل و روابط نمود پیدا میکند. تأسیس دفتر جامعۀ بهائی در جاکارتا در سال ٢٠١٤ مرحلۀ مهمی در تلاشهای جامعۀ بهائی برای مشارکت در اندیشههای مربوط به پیشرفت اجتماعی و معنوی در آسیای جنوب شرقی بود. عمدۀ ادیان جهان در اینجا حضور دارند و بنابراین مسئلۀ نقش دین در ترویج صلح و وحدت بسیار موضوعیت دارد. تلاشهای جامعۀ جهانی بهائی در همکاری با دیگران از جمله اتحادیۀ کشورهای جنوب شرق آسیا (ASEAN)، اصلیترین سازمان منطقهای آسیای جنوب شرقی، صورت میگیرد. از جملۀ این تلاشها میتوان به شرکت در کنفرانسها وهمایشها، ایجاد فضاهایی برای گفتگو میان فعالان حوزههای متنوع و انتشار مقالات اشاره کرد. به عنوان نمونه در سال 2016، جامعۀ جهانی بهائی در یک پروژۀ مربوط به بنیاد آسهآن(ASEAN) با موضوع بررسی نقش سازمانهای دینی در مشارکت برای بهبود منطقه همکاری کرد. همچنین از یکی از نمایندگان جامعۀ جهانی بهائی دعوت به عمل آمد تا به عنوان یکی از سخنران های اصلی در دومین کنفرانس سالانۀ صلح بینالمللی مالانگ (Malang) در ماه اوت حضور یابد. آقای چانگ ضمن تامل بر پویایی مردمان آسیای جنوب شرقی میگوید که پیشرفتهای به دستآمده در زمینۀ گفتگو دربارۀ صلح «بیانگر تمایل و اشتیاق این مردم به داشتن منطقهای بهتر است.» ما امیدواریم مجموعههای روبه رشدی از افراد و گروهها، دوشادوش یکدیگر برای بهبود اجتماع فعالیت کنند.
1733 چگونه روز وساک (یا روز بودا) را جشن بگیریم؟
(bahaiteachings.org)
من هم نمیدانستم تا این که یک روز در سال 1999، با یکی از دوستانم که در مقر سازمان ملل در نیویورک کار میکرد، تلفنی صحبت میکردم و او گفت: «من دیگر باید بروم، وقت جشن وساک است!» از آنجایی که سازمان ملل، با احترام، جشنها و روزهای مقدس زیادی را در سراسر دنیا، جشن میگیرد، برای همین کنجکاو شدم و به این جشن نگاهی انداختم. فهمیدم که آن سال، اولین سالی بود که سازمان ملل متحد، وساک را در تقویم خود قرار داده بود. آنها تصمیم گرفتند وساک را به عنوان روز یادآور تولد، روشنگری و مرگ بودا گرامی بدارند. شاید هرگز وساک (یا روز بودا) را نشنیده باشید، چرا که معمولاً این روز، در مکانهایی که تعداد زیادی ترواده(بزرگترین شاخۀ دیانت بودا) زندگی میکنند یا در میان بوداییان جنوب، جشن گرفته میشود. کسانی که به حضرت بودا اعتقاد دارند، بیشتر در هند، ژاپن، مالزی، بوتان و بسیاری از کشورهای آسیایی هستند. (یکی دیگر از شاخههای اصلی دیانت بودا، ماهایانا بوداییها هستند که بیشتر در چین، ویتنام، کره، نپال، تایوان، مغولستان، اندونزی و سنگاپورزندگی میکنند. – اما هر دو شاخه یعنی تروادهها و ماهایاناها، در سراسر هند و آسیا گسترش یافتهاند.) ریشۀ کلمۀ وساک، از زبان پالی و شاید هم از سانسکریت، باشد و نام یکی از ماههای قمری در تقویم هندوها میباشد که در ماه آپریل و ماه می، واقع میشود. بوداییها، وساک را در روزی برپا میکنند که در آن ماه قمری، هلال ماه کامل شده باشد. امسال یعنی 2017، وساک در تاریخ 10 ماه می اتفاق افتاد، اگرچه کشورها و سنتهای مختلف آن را در روزهای مختلف جشن میگیرند. در ژاپن، به آن وساک هاناماستوری (Vesak Hanamatsuri)، روز گل یا جشنوارۀ گل، میگویند. در برمه، به آن روز ماه کامل میگویند. در مغولستان، به آن روزِ جشنوارۀ عظیم بودای بزرگ مینامند. در سریلانکا، مردم، زیر نور مهتاب، و روی قوسهای پوشیده شده از گل و گیاهان سبز، مینشینند و به داستانهایی از زندگی بودا گوش میدهند. بعضی از نقاط چین، به آن یوفوجی (Yufogie) میگویند و آن را روز غسل بودا میدانند. من نمیدانم چرا، اما اغلب این واژه، موجب خندۀ من میشود – درست مثل بودا که زمانی که میخواست به پیروان خود، رمز و راز روشنگری، چهار حقیقت شریف و راههای اصیل هشتگانه را آموزش دهد، میخندید. من همیشه سعی میکنم، وساک را با پیادهروی زیر نور مهتاب جشن بگیرم. گاهیاوقات، در ماه می، وقتی که ماه کامل است و نورش تقریبا مثل روز، روشنایی دارد، قدم زدن در شب گرم ماه می همراه با بوی باشکوه شکوفههای بهاری در هرکجا، من را به یاد بهار زیبای روحانی میاندازد که هر ظهور جدید آن را برای بشریت به ارمغان میآورد. بنابراین شاید این سوال برایتان پیش بیاید که: چرا یک بهایی، روز تولد و روشنگری حضرت بودا را جشن میگیرد؟ آموزههای بهایی، دلیل آن را نشان میدهد: «جميع انبيا هياکل امر اللّه هستند که در قمايص مختلفه ظاهر شدند و اگر به نظر لطيف ملاحظه فرمائی همه را در يک رضوان ساکن بينی و در يک هوا طائر و بر يک بساط جالس و بر يک کلام ناطق و بر يک امر آمر. اينست اتّحاد آن جواهر وجود و شموس غير محدود و معدود» (حضرت بهاءالله، منتخباتی از آثار حضرت بهاءالله، صص 42-41) این بهترین راه برای توصیف این موضوع است. عشق به حضرت بودا و پیادهروی هر سالۀ من زیر نور ماه در روز وساک، دلیل آن را به یادم میآورد: « شخص کامل عاقل که طالب علم است، علم مطلوب اوست، هر کس بيان کند؛ نور محبوب اوست، در هر زجاج بدرخشد؛ گل محبوب اوست، در هر زمين که برويد. نيّر اعظم فيض بخش الهی است از هر مطلعی طالع شود. نبايد تعصب داشت بلکه بايد عاشق آفتاب بود خواه از مطلع موسوی طالع شود خواه از مطلع محمدی خواه از مطلع عيسوی آفتاب آفتابست. پس حقيقت مقصود انسان است از هرکس بشنود.» (حضرت عبدالبهاء، خطابات حضرت عبدالبهاء، جلد 1، صص 142-141)
1832 مسئلهی بهائی، مسئلهی انسان
(aasoo.org)
دولت ایران علیه شهروندان دو گونه تبعیض روا میدارد: یکی، تبعیضهای غیرقانونی، مانند ردّ صلاحیت نامزدهای انتخاباتی با انگیزههای سیاسی یا منعِ شهروندان سنّیمذهب از دستیابی به مقامات بالای دولتی. و دیگری، تبعیضهای قانونی. بخش عمدهی تبعیضهای مذهبی در ایران، وضع و مفادِ قانوناند و دولت موظف به اِعمال آنهاست. تبعیض علیه مذاهب و ادیان، دو اصلِ بنیادی قانون اساسیِ مدرن، معاهدهها و توافقهای بینالمللی و نیز حقوق بشر را نقض میکند: اصلِ آزادی شهروندان و اصلِ برابری آنها با یکدیگر. از آنجا که نسبتِ تشیع اثنیعشری با آیینهای دیگر یکسان نیست، در قانون اساسی نیز حدود و ابعادِ تبعیض دینی بسته به هر آیینی تعریفی متفاوت یافته است. در این میان، تبعیض علیه شهروندانِ بهائی شدت و خصلتِ ویژهای دارد. جمهوری اسلامی، این شهروندان را از حقوق اولیهی خود محروم میسازد و حتی در حفظ امنیت جانی و مالی آنان نیز عامدانه اهمال میورزد. بر خلاف گروههای دیگر، تبعیضِ علیه بهائیان نه با وضع قانون و تعیینِ حقوق و وظائفی خاص، که از راه سکوت دربارهی آنها صورت میبندد. به سخن دیگر، دولتِ ایران، پیروان ادیانی چون یهودیت و مسیحیت و زرتشتی را «به رسمیت میشناسد»، یعنی به وجود آنها میان شهروندان ایرانی اعتراف میکند، اما بهائیان را «به رسمیت» نمیشناسد؛ گویی وجود ندارند. اگر کسی را نبینیم، او را پیشِ روی خود حاضر ندانیم، چگونه میتوانیم حقّی برای وی بشناسیم؟ اگر بودِ او را نابود بینگاریم، چه چیزْ ما را از نابودکردن وی بازخواهد داشت؟ پرهیز از «به رسمیّت شناختنِ» یک انسان یا گروهی از انسانها خطرناکترین نوع تبعیض و زمینهساز فجیعترین اشکال جنایت علیه بشریّت است. اینجا، مسئله فراتر از حقِ آزادی و برابری است؛ بودن یا نبودنِ انسان در میان است. جمهوری اسلامی ایران؛ استثناگراییِ شیعی جمهوری اسلامی ایران تنها دولت اسلامی است که در قانون اساسیاش، نه اسلام که شاخهی ویژهای از آن، مذهب شیعهی اثنیعشری، در مقام مذهب رسمی کشور تعیین شده است. افزون بر پیروان شاخههای گوناگون تشیع، مانند پیروان شیعهی اسماعیلی، حدود یازده درصد از جمعیت ایران از اهل تسنّن و حدود دو درصد از پیروان ادیانی بجز اسلاماند. دولتهای اسلامیِ دیگر جهان، فارغ از میزانِ نسبتِ جمعیت شیعه و سنّی در آنها، مذهبی خاص را در قانون اساسی خود رسمیت نمیبخشند. برای نمونه، جمعیت شیعیان در جمهوری آذربایجان، هشتاد و پنج درصد است، یعنی کمابیش مشابه ایران. ولی در قانون اساسی این دولت، سخنی از مذهب رسمی کشور نیامده است. آمارهای غیررسمی، جمعیتِ شیعیان کویت را حدود چهل درصد نشان میدهند؛ اکثریت قریب به اتفاقِ شصتدرصد دیگر از اهل تسنّناند. اصل دوم قانون اساسی کویت چنین است: «اسلام، دینِ دولت است و شریعت اسلامی منبع اصلی قانونگذاری است.» درست همین عبارت، به اضافهی «زبانِ رسمی عربی است.» اصل دوم قانون اساسی بحرین است. آمارهای رسمی میگویند چهل و نه درصدِ جمعیتِ مسلمانِ این کشور شیعهاند. نمونهی دیگر، نظام حاکم بر عربستان سعودی است که مشروعیتِ خود را از نهادِ روحانیتِ سنّیِ سَلَفی میگیرد. اصل نخستین قانون اساسی این کشور، چنین میآغازد: «پادشاهی عربستان سعودی، دولتِ عربی اسلامی مستقلی است. دین: اسلام.» در آمارهای غیررسمی، شمار شیعیان احتمالاً بیش از ده درصد جمعیت است. به رغم تبعیضهای گستردهی دولتی علیه شهروندان شیعه، قانون اساسی دستاویزی برای این تبعیضها به دست نمیدهد. تبعیض؛ اساسِ قانونِ اساسی قانون اساسی جمهوری اسلامی، منشوری از تبعیضهای گوناگون است: تبعیض علیه زنان، نامسلمانان، اهل تسنّن، شهروندان غیر روحانی، و نیز شیعیانی که تفسیرِ رسمی از ولایت فقیه را نمیپذیرند. این قانون، در شکل و شمایل شبیه قانون اساسی مدرن و در اصول و مبانی تباین کامل با آن دارد. همین بس، که موادّ بسیاری از آن ناسازگار با مفاهیمی پایهای چون «بشریت» یا «شهروندی» است. چند ماه پس از پیروزی انقلاب، بیست و نهم تیرماه سال 1358، انتخابات سراسری مجلسِ بررسی نهائی قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برگزار شد که برندگانِ آن بر هفتاد و سه کرسی این مجلس نشستند. در بیست و هشتم مردادماه همان سال، مجلس گشایش یافت و در میان تندبادِ تنشهای سیاسی ماهها به طول انجامید. بیشتر کسانی که به مجلس قانون اساسی راه یافتند از روحانیان سرشناس مناطق گوناگون ایران بودند که به رغم اختلاف مراتب علمی و نفوذ اجتماعی میان آنها، در وفاداری متعصبانه به آیتالله خمینی از هم پیشی میگرفتند. صورتِ جلسات این مجلس، بازتاب روشنِ چیرگی روح فقهی بر سراسر روند تدوین قانون اساسی است. خاطرهی تلخ عصر مشروطه در ذهن روحانیان همچنان زنده بود. در آن عصر، روحانیت یا در برابر جنبش مشروطیت ایستاد یا برای همراهی کوتاهمدتش با آن دچار احساس غبن و خسارتی شکننده شد. فروپاشی انقلابی نظام پادشاهی فرصتی بود تا روحانیت دادِ خویش از مشروطیّت بستاند و قانون اساسی، قلبِ تپندهی تجدّد سیاسی، را به رسم خویش از نو بنویسد. ناسازگاری ذهنیّت فقهی با اندیشهی قانون در اسلام هم مفهوم قانون با ادیانِ دیگر، به ویژه یهودیت و مسیحیت، تفاوت بنیادی دارد؛ هم تاریخِ سیاسی آنها یکسره از همدگیر جداست. از طرفی هم سرگذشت و سرنوشتِ رویارویی دو قلمرو اسلامی و اروپایی با مفاهیم مدرن شباهتی به هم ندارند. مفاهیم مدرن از دلِ سنّتهای دینی و عرفی بومی اروپا برآمدند، ولی در قلمرو اسلامی، بیگانهای بیرونی بودند که گاه با ضربِ چکمهی استعمار مرزها را درنوردیدند. روند ورود مفاهیم مدرن و ترجمهی آنها به واژگانِ کهن یا نوساخته، از جریان طبیعی و ضروریِ آرام و تدریجیِ فهمِ آن مقولهها شتابی بس تندتر داشت. همین واژهی «قانون» نمونهای گویاست. برای روحانیان آنچه متجدّدمآبانِ فرنگرفته با «قانون» و «حکومتِ قانون» از آن یاد میکردند، پدیدهای جدید نبود و در سنّت اسلامی معادلی به نام شریعت داشت. در نتیجه، تدوین قانون را به معنای گنجاندن قانون شرع در قانون اساسی و قوانین عادی میشمردند. میرزای نائینی در رسالهی تنبیه الامّة و تنزیه الملّة بارها به صراحت تأکید کرد که اصول و مبانی حکومت مشروطه از کتاب خدا و سنت پیامبر اسلام و امامان شیعه گرفته شده و آنچه غربیان از قانون و حکومتداری میدانند و به رفتار میآورند، در جریان جنگهای صلیبی از مسلمانان آموختهاند و در نتیجه مشروطه نه امری وارداتی که گوهری گمشده اما بازیافته است. نائینی در آن رساله شرح رؤیایی را مینویسد که در آن امام دوازدهم شیعیان با تأیید درونمایهی رسالهی وی میگوید «مشروطه اسمش تازه است و مطلب قدیمی است.» در جریان انقلاب ایران برداشت فقهی از قانون اساسی به مرحلهای دیگر گذر کرد. هنگامِ سپیدهدم پیروزی انقلاب، آیتالله خمینی، دیدگاهِ خود دربارهی ولایت فقیه را اصلِ بدیهیِ اسلام و مخالفانِ آن را نادان یا بدخواه خواند. در نگاهِ وی، مسلمانان و مراجعِ تقلید تردیدی ندارند که قوهی قضائیه و قوهی مقننه باید مطابق احکام شریعت سامان گیرد و کار کند. حال که چنین است، چه کسی جز شریعتشناس شیعه، فقیه، شایستهی نظارت بر حسن اجرای شریعت و نشستن بر مسند سلطان است؟ در مقدمهی قانون اساسی جمهوری اسلامی همین نکته به صراحت گنجانده شده است: «قانونگذاری که مبیّن ضابطههای مدیریت اجتماعی است بر مدار قرآن و سنت، جریان مییابد بنابراین نظارت دقیق و جدی از ناحیهی اسلامشناسان عادل و پرهیزگار و متعهد (فقهای عادل) امری محتوم و ضروری است.» پس از پیروزی انقلاب، آیتالله خمینی دیدگاهِ تازهای پیش گذاشت که نه تنها قانون که فقه را نیز از بیخ و بُن بیمعنا میکرد: «مصلحت نظام.» مصلحت نظام به روایت آیتالله خمینی نام دیگری برای اقتدارگرایی مطلق است که در بازنگری قانون اساسی بدان وجاهتِ قانونی داده شد؛ بدعتی بنیانبرانداز و بحرانساز. کاربردِ سراپا وارونهی اصطلاحِ مدرنِ «حکومتِ قانون» در ادبیات جمهوری اسلامی، گواه بیگانگی نظام حقوقی-سیاسی حاکم با روح قانون اساسی مدرن است. هر قانونی تنها پس از تأیید فقیهانِ برکشیده و برگزیدهی ولی فقیه، و پس از اطمینانیافتن از سازگاریشان با شریعت، اعتبار مییابد. با اینهمه، دستگاهِ پیچیده و پر پیچ و خم حکومت تا جایی مُلزم به اِعمال اجباری آن قوانین است که ولی فقیه اجرای آنها را به زیان مصحلتِ نظام نیابد، وگرنه با «حکم حکومتیِ» شخصِ حاکم، قانون به تعلیق در میآید. ولی فقیه، یگانه شهروندِ استثنایی کشور است که هم از وجاهتی شرعی برای نقض شرع برخوردار است و هم مشروعیتی قانونی برای تعلیق قانون دارد. همهی شهروندان، نه در پیشگاه قانون که در پیشگاه ولی فقیه برابرند، یعنی همگان به یکسان باید از او فرمان برند ولو اینکه خود مجتهدی در فقه و مرجعی دینی باشند. همه در پیشگاهِ قانونی برابرند که خود، برابری شهروندان را نادیده میگیرد. بازگشتِ به گذشته با قطارِ تجدّد اگر در سال 1357 هانا آرنت، اندیشمند سیاسی آلمانی، زنده بود، آنچه را در ایران رخ داد «انقلاب» نمینامید. انقلاب از نگاه وی درگیرشدن با تجربهی تازهای از زمانِ حال است، نه صرفاً دگرگونی نظام سیاسی پیشین. انقلاب، آغازیدن است، خلق چیزی از عدم. تغییر ناگهانی حکومتها همواره در تاریخ بوده، ولی انقلاب پدیدهای جدید است چون آرمانِ آن، بنیاد نهادنِ نظمی بیسابقه و بدون الگویی پیشینی است. همچنین، برای آرنت تعبیر «انقلاب اسلامی» فاقدِ معناست، زیرا در نگاهِ او، انقلاب، آغازِ گشایش به روی قلمرو اینجهانی و عرفی است. وی یکی از عوامل مهمِ انقلاب را «وجه عرفی و اینجهانی بخشیدن به امور، به عبارت دیگر تفکیک دین از سیاست و ظهور یک قلمرو دنیوی با شأن و حیثیت خاص خود» برمیشمرد. «آنچه ما انقلاب مینامیم، دقیقاً مرحلهی گذر به یک قلمرو جدید دنیوی است.» افزون بر آن، آرنت تأکید میکند که از چشم ناظران و شاهدان انقلابها، توأمان بودن مفهوم انقلاب و آزادی تردید برنمیتافت. وی سخن کندرسه را نقل میکند که «واژهی انقلاب را تنها میتوان به انقلابهایی اطلاق کرد که هدفشان آزادی است.» آزادی و آغازگری دو خصلتِ ناگزیر انقلاباند. آرنت بر تمایز میان «رهائی» و «آزادی» اصرار میورزد و مینویسد: «هیچ چیز بیهودهتر از رهائی و طغیانی نیست که در پی آن به استوارکردنِ بنیانِ آزادی تازهبهدستآمده نپردازند... انقلاب با بنیاد نهادنِ آزادی برابر است نه با تلاش برای رهائی.» چنین است که در پی انقلاب حقیقی، سه حقّ حیات، آزادی و مالکیّت، حقوق سلبناشدنی بشر قلمداد میشود. جانِ کلام آنکه: «فقط هنگامی میتوان از انقلاب سخن گفت که دگرگونی به معنای آغازی تازه باشد و خشونت به منظور تشکیل حکومت به شکلی نو و ایجاد سازمان سیاسی جدیدی برای جامعه به کار رود که در آن رهائی از ستمگری به قصد استقرار آزادی صورت پذیرد.» طُرفه آنکه آرنت خود شرح میدهد که واژهی انقلاب در کاربردِ پیشامدرنش به معنای «بازآوری» یا «بازگشت» است؛ درست خلاف معنای مدرنِ آن. دگرگونیها و شورشهای جهان قدیم، نظمِ مستقرّ فاسد را برمیانداختند تا به گذشته، به الگوی اصیلِ نخستین و آرمانی بازگردند. از اینجا بود که تامس پین، هنوز واژهی «ضدّ انقلاب» را برای توصیف انقلابهای فرانسه و آمریکا مناسبتر میدانست. آرنت انقلابی بودن یا انقلابی نبودن طغیان تودهای را با نگاه به محتوای قانون اساسی و نوع حکومتی سنجید که پیش میگذارد. او به یکی از معناهای اصلی کنستیتوسیون، یعنی تأسیس، اشاره میکند و میان دو نوع قانون اساسی تمایز میگذارد: «یکی آنکه به وسیلهی حکومتی غیرانقلابی اختیار میشود، زیرا مردم حتی به کمک انقلاب نتوانستهاند حکومتی از خود تأسیس کنند؛ دیگر آنکه به قول گلادسون "از تاریخِ پیشرو یک ملت برآمده است" و نتیجهی کوشش آگاهانهی همهی مردم برای بنیادگذاری یک سازمان جدید سیاسی است.» سپس سخن تامس پین را میآورد که «قانون اساسی ناشی از عمل حکومت نیست، ناشی از عمل مردم است که تأسیس حکومت میکنند.» موضوع اثرِ دورانساز مونتسکیو، روح القوانین، «تأسیس آزادی سیاسی» است.[1] بازاندیشی قانونِ اساسی، آغازِ آینده پس از گذشتِ چهار دهه از تصویب قانون اساسی، جامعهی غیربهائی ایران باید دستِکم، معنای سکوت آن را دربارهی بهائیان دریافته باشد. قانون اساسی جمهوری اسلامی با انکارِ وجودِ شهروندان بهائی، مسئلهی بهائی را به بنیادیترین مسئله، یعنی مسئلهی انسان بدل میسازد. غیاب ایدهی مدرنِ «انسان» در قانون اساسی، نه تنها زمینهساز سرکوبِ بهائیان است، بلکه بهانهای برای قربانی کردنِ هر انسان دیگری را نیز به دست میدهد. همسوئی ایدئولوژیک با نظام سیاسی و وفاداری مطلق و مبالغهآمیز به رهبری آن، نه فقط شرط ورود به دستگاهِ حکومت که معیارِ داوری رسمی دربارهی ارزش انسانها میشود، حتی شهروندانِ شیعهی اثنی عشری. اگر به اهمیّت بنیادین قانون اساسی باور داشته باشیم، میپذیریم که تصوّر آیندهی دموکراتیک و آزاد ایران بدون تدوین قانون اساسی جدید مُحال است. به نظر میرسد آغازگاهِ ناگزیر تأمل نخبگان ایرانی دربارهی آینده، اندیشیدن و سنجیدنِ ایدهی قانون اساسی از نو باشد. قانونِ آینده، پیش از هر چیز، باید یکایک شهروندان خود را ببیند، به رسمیّت بشناسد، و راهِ انکارِ وجودشان را به هر بهانه و بهائی که باشد، به روی همه ببندد. انسانی بودن هر قانون اساسی را میتوان با همین معیار اندازه گرفت. در برابر هر قانونی میتوان پرسید: این قانون دربارهی کدام انسان یا جمع انسانی خاموش است؟ سکوتِ قانون، مرگ آدمی است.
1667 استقامت سازنده
(www.bahaisofiran.org)
مخالفت با هر حقیقت الهی که به تازگی ظاهر میشود سنت تاریخ است و در هر عصری تکرار میگردد. آئین بهائی نیز از آغاز در کشور زادگاه خود، با مخالفت مداوم و شدید ناشی از تعصب مذهبی و منفعتطلبی گروههایی خاص مواجه بوده است. سرکوب و تلاش عامدانه برای تحریف و یا پوشیده نگاه داشتن حقائق این آئین از بسیاری مردم ایران نیز به تداوم ظلم علیه این بخش از جامعۀ ایرانی دامن زده است. واکنش جمعی بهائیان ایران به این سرکوب، دوری از هر گونه اقدام خشونتبار و پرهیز از نافرمانیهای مدنی بوده که به هر شکل میتوانسته است به خودشان و یا دیگران صدمه بزند. آنچه به بهائیان در این مسیر نیرو میدهد، آگاهی و ایمان به این حقیقت است که زمان تحقق اصول جهانی و تحولبخش حضرت بهاءالله، که از جمله خواستهها و آرزوهای عمیق مردم ایران نیز میباشد فرا رسیده است، اصولی از قبیل: آزادی عقیده، هماهنگی علم و دین، آزادی زنان، دوری از هر نوع تعصب، احترام متقابل بین افراد و دولتها و در حقیقت وحدت و اتحاد تمامی نوع بشر. چنین دیدگاهی به همراه بیاناتی از آثار بهائی همچون:«...به خود مشغول نباشید. در فکر اصلاح عالم و تهذیب امم باشید...»، «...اگر زهر دهند قند بخشند...»، «...به هر نفسی برسد خیری بنماید و نفعی برساند...»، قدرتی روحانی به انسان میبخشد که روح را از آسیب کینه و نفرت محفوظ میدارد و موجب تداوم رفتار منطقی و اخلاقی میشود. واکنش بهائیان در مقابل ظلم، نه قبول خواستههای سرکوبگران بوده است و نه پیروی از خوی و روش آنان. بلکه از همان ابتدا سعی نمودهاند فراتر از مشکلاتی که بر آنان هجوم آورده، نظر افکنند و با استقامتی سازنده، در جهت عکس حرکت کنند. آنان همواره کوشیدهاند که با استفاده از ابزار و روشهای اخلاقی و قانونی از حقوق خود و سایرین دفاع کنند، با علت اصلی بیعدالتی و سرکوب یعنی عدم آگاهی نسبت به یگانگی هویت انسانها و وابستگی متقابل آنها به یکدیگر مبارزه نمایند و به تقویت و بهبود تار و پود اجتماع در کشور زادگاه خود پردازند. تأسیس مدارس برای تعلیم و تربیت یکسان دختران و پسران، ترویج علم، مشارکتهای اساسی در زمینههای مختلف از قبیل کشاورزی، بهداشت و صنایع، نمونههایی از این تلاشهاست که منافع آنها متوجه تمامی ملت ایران بوده است. یکی دیگر از نمونههای استقامت بهائیان ایران در مقابل محرومیت جوانان این جامعه از تحصیلات عالی و ورود به دانشگاهها پس از انقلاب ایران بوده است. بهائیان ایران برای برخورداری از این حق قانونی و انسانی خود، تنها به دادخواهی از مراجع قضایی کشور اکتفا ننمودند؛ بلکه وقتی این محرومیت ادامه یافت، تمامی امکانات علمی، مالی و انسانی جامعۀ خود را به کار گرفتند و با فداکاری همۀ اعضا از پیر و جوان، موفق به تأسیس یک سیستم آموزش دانشگاهی از راه دور(BIHE) شدند تا جوانان بهائی نیز بتوانند با پرورش استعداد خود و افزایش آگاهی، در کنار دیگر همسالانشان افرادی مفید برای آبادانی کشورشان باشند. اگرچه مدرک تحصیلی این موسسه در ایران اعتبار رسمی ندارد اما پس از گذشت نزدیک به 30 سال از تأسیس آن، بسیاری از مراکز معتبر علمی جهان، این دانشگاه را به رسمیت شناخته و به فارغالتحصیلان آن اجازۀ ادامۀ تحصیل میدهند. استقامت سازنده، توانمندیهای بالقوۀ یک الگوی کاملاً غیرخصمانه برای تغییرات اجتماعی را به نمایش میگذارد؛ الگویی که از این باور سرچشمه میگیرد که تحققِ صلح و عدالت نه از طریق راهبردهای تفرقهانگیز و مخرب بلکه از طریق راهبردهای وحدتبخش و سازنده ممکن است. در گذر زمان چنین رویکردی میتواند به تحولی عمیق در افکار و احساسات مردم، فرهنگ جامعه و نیز ساختارهای اجتماعی منجر شود. در این مسیر، دادخواهی با استفاده از ابزار قانونی و پرهیز از هر نوع خشونت و صدمه زدن به منافع دیگران میتواند تحسین، احترام، اطمینان و حمایت دیگر افراد آزاداندیش و آزادیخواه و نیز جوامع و موسسات بینالمللی را به دنبال داشته باشد.
1845 نامهی سرگشادهی جامعهی بهائیان ایران به مردم ایران
(aasoo.org)
نامهی سرگشادهی جامعهی بهائیان ایران به مردم ایران هموطنان گرامی. در این اوان که حکومت جمهوری اسلامی استقرار یافته و دولت تدوین قانون اساسی جدیدی را وجه همّت خود ساخته، در متن پیشنهادی قانون مزبور ذکری از حقوق جامعه بهائی بمیان نیاورده و در زندگی روزمره در شئون مختلفه عملاً بسیاری از حقوق مدنی و اجتماعی این اقلیّت از او سلب شده لذا این جامعه مصمم گردید در نهایت صداقت و خلوص بانتشار این نامه سرگشاده مبادرت ورزد و در کمال اختصار شرح احوال خود را بیان نماید و در معرض قضاوت افکار عمومی گذارد و استدعا کند خالی از حبّ و بغض منصفانه بمفاد آن توجه فرمایند تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. مؤمنین بدیانت بهائی مدّت یکصد و سی و شش سال است در کشور مقدّس ایران موجودند و از لحاظ تعداد بزرگترین اقلیّت دینی در این مملکت محسوبند اکنون در سراسر کره ارض در نود و شش هزار شهر و قریه وجود دارند و دارای بیش از بیست و پنجهزار محفل محلّی میباشند آئین بهائی در بین یکهزار و ششصد و چهل قوم و قبیله رواج یافته و کتب و آثارش بششصد و هشتاد و پنج زبان ترجمه گردیده و بعنوان جامعه غیر دولتی و غیر سیاسی در سازمان ملل متحد پذیرفته شده است: بهائیان معتقد بوحدانیّت آلهیّه و معترف بحقانیّت جمیع انبیاء و مرسلین و بقای روح بوده و مصدّق کلیّه کتابهای آسمانی میباشند. بحکم ایمان خود از حکومت و مقرّرات و قوانین مملکتی اطاعت میکنند در تأمین منافع وطن از طریق خدمات فرهنگی و اجتماعی و عمرانی ساعی و جاهدند و بخدمت و فعالیّت سازنده مأمور و متعهّد. بموجب تعالیم دیانتی خویش پیرو وحدت و یگانگی و اتّحاد و اتّفاق با جمیع نوع انسان بوده و هرگونه تعصّب مفرطه نژادی و سیاسی و اقتصادی را مردود و مضرّ بمصالح جامعه میدانند. در دوره تاریخ موجودیّت ۱۳۶ ساله خود از ابتدا تا امروز همواره دستخوش انواع اذیت و آزار و قتل و کشتار واقع شده و جمّ غفیری بیش از بیستهزار نفس از مؤمنین باین دیانت در سبیل ایمان خود شربت شهادت نوشیده و جان شیرین خود ر ا از دست داده اند. همواره در معرض انواع تضییقات و بلایا بوده و هر محرومیّت و فشاری را تحمّل کرده اند و طبق دلائل و مستندات موجود بر خلاف اصول دین و قانون در مسائل مختلفه فردی و اجتماعی مستمرّاً دچار تبعیضات ناروا و مظالم گوناگون بوده و میباشند. هروقت که در این کشور تحوّلات سیاسی و اجتماعی بوجود آمده توطئه ای بر علیه این اقلیّت دینی ترتیب داده شده و حقوق مسلّم ایشان بنحوی تضییع گردیده است که در تاریخ ضبط شده: از آن جمله قتل و کشتار بهائیان بعد از تیرخوردن ناصرالدّین شاه و بلایای وارده بر ایشان در قضیّۀ سقّاخانه است از آن جمله بسته شدن کلیّه مدارس و مکاتب بهائی در سراسر کشور ایران در اوایل حکومت رضاشاه بوده است که عده زیادی از محصلین بهائی از تحصیل که ابتدائی ترین حقوق فرزندان این آب و خاک است محروم ماندند. از آن جمله واقعۀ رمضان سال ۱۳۳۴ شمسی بود که از رادیو طهران سرچشمه گرفته و منجر بقتل و غارت و ضرب و جرح و انواع ناراحتی و بیحرمتی بعدّه زیادی از بهائیان ایران گردید: قبل از بثمر رسیدن انقلاب در مجلس شورای ملّی چند نفر از نمایندگان شروع بفحّاشی و هتّاکی علیه جامعه بهائی نمودند و از این طریق مصمّم شدند که خود را وجیهالملّه قلمداد کرده و برای خویشتن بخیال خود تحصیل آبرو و حیثیت اجتماعی کنند که آن اقدامات ظالمانه منجر بواقعه روزهای پنجشنبه و جمعه و شنبه ۲۳ و ۲۴ و ۲۵ آذرماه ۱۳۵۷ در شیراز گردید. این اتفاقات قبلاً از خورموج و نیریز و سروستان و مرودشت شروع شد و پس از اینکه منازل بهائیان شهرهای مذکور را تاراج نموده و سرگشته و سرگردان ساختند نوبت بشیراز رسید و بمنظور وجهالمصاله قرار دادن این جامعه خانهها و محلّهای کسب ایشان مورد هجوم و حمله عده ای که حامل سلاح و چوب و چماق و سایر وسایل آتشزا بودند واقع گردید و انواع توهین و تهدید و ارعاب و ضرب و شتم و رجم و قتل نفوس و غارت اموال و حرق منازل و حتی تخریب قبول گورستان بهائیان را فراهم ساختند و از این راه صدها ملیون تومان خسارت بر این جامعه وارد کردند و چون با شکایات مکرّر بمراجع امور ایشان ابداً ترتیب اثر ندادند بلکه بر عکس بهائیان را مورد فشار و ناراحتی افزونتری قرار دادند این مسأله موجب تجرّی بیشتر ارباب غرض گردیده در ایالات آذربایجان و همدان و مازندران و گرگان و خراسان و یزد و کرمانشاهان و بعضی بلاد بیش از هفصد خانه و محل کسب بکلّی پس از غارت اموال خراب و ویران و یا بآتش کشیده شد و عدّه ای مقتول گردیدند. در بدو طلوع حکومت انقلاب اسلامی ایران ابتدا نمایندگان این جامعه مراتب اطاعت و انقیاد خود را باستحضار مراجع امور رسانیدند و بتدریج قولاً و عملاً وفاداری و خدمتگذاری خود را اثبات نمود ولی مع الاسف مشاهده گردید که روز بروز حلقۀ محاصره تنگتر و فشار بر این جامعه مظلوم دقیقه بدقیقه شدیدتر شد و با وجود محدودیّتهائی که از لحاظ انتشار موجود بود این اقلیّت مکرّر در مکرّر بیانیههائی منتشر نموده و سعی نمود اتهامات و شبهاتی را که در نامههای سرگشاده و جرائد رادیو و تلویزیون بصرف افتراء باین اقلیّت نسبت میدادند صادقانه و با دلائل قاطعه رفع نماید. ارباب جرائد را ملاقات نمود تظلمات و مستدعیاتی پی در پی که از چند صد نامه و تلگراف تجاوز میکند بجهت مراجع امور و ارکان دولت ارسال کرد و کوشش بسیار در ملاقات و برطرف کردن هرگونه سوءتفاهمی بعمل آورد متأسّفانه ادنی توجّهی بمظلومیّت و حقانیّت آنان نگردید و کوچکترین ترتیب اثری باین مستضعفین عباد که ملاذی جز خدای واحد و مرجعی جز اولیای امور ندارند داده نشد. بسیاری از ایشان که در ادارات دولتی مشغول بکار بودند طبق احکام موجود از کار برکنار شدند و هر چه تظلّم کردند اعتنائی بایشان نشد. در دهات و حتّی بعضی از شهرها بمنازل بهائیان هجوم آورده و با ارعاب و تهدید بنوامیس و ضرب و شتم تکلیف به تبری ایشان از عقیده باطنی خود نمودند و در بعضی نقاط مردگان بهائی را با نبش قبر بیرون کشیده آتش زدند و حتّی بچهارپایان متعلّق ببهائیان ترحّم نکرده زنده زنده آنها را سوزاندند و در بسیاری از نقاط احشام ایشان را بغارت بردند. بسیاری از محصّلین بسبب بهائیّت از تحصیل علوم محروم شده و نفوسی بیگناه بمحاکمه فرا خوانده شدند و بحبس و زندان افتادند در کتا و بویر احمدی دو هزار نفر از بهائیان از قراء و قصبات و املاک آباء و اجدادی خود رانده شدند افرادی مسلّح در نقاط مختلفه مملکت بدفاتر و مؤسسات و مراکز اجتماع اینجامعه هجوم برده کلیه اسناد و اوراق و آرشیو و کتب و نشریات مخصوص این اقلیت را با خود بردند و پس از وارد کردن این همه بلایا و رزایا باین جامعۀ مظلوم اکنون اماکن منتسب باین اقلیّت را که در همه دنیا این قبیل اماکن حتّی از پرداخت مالیات معاف میباشند و عبارت از محلّهای متبرّکه و تاریخی و مرکز اجتماعات و گورستانها است بدون سئوال و جواب و من دون قصوری و یا محاکمهای مصادره گردید حتّی بیمارستانی که متعلق باین جامعه بوده و در طول موجودیت بیش از سی سال بتمام طبقات این مملکت صرف نظر از هر دین و مذهبی که داشته اند خدمت کرده است و چه قبل و چه بعد از انقلاب مصدومین را به رایگان معالجه کرده و خون بجهت ایشان فراهم نموده و همواره بانی خیر بوده است در جزء اموال مصادره شده میباشد و بنابر مدلول حکم مزبور نه تنها حقوق افراد ذی حیات بهائی بلکه حقوق اموات ایشان نیز سلب گردیده و معلوم نیست بهائیانی که از این عالم فانی بسرای باقی میروند جسد عنصریشان در کجا بایستی دفن شود: هموطنان عزیز آیا سزاوار است که باین اقلیت مطیع و مظلوم هر روز ظلمی جدید وارد گردد و چنین رفتار شود و هر آن بی جهت و بر خلاف واقع تهمت و افترائی نوین ساخته و پرداخته و بر عدّه ای که هیچگونه اجازه و حقّ پاسخگوئی در وسائل ارتباط جمعی بایشان داده نشده وارد آید مفتریاتی که سراپا بیاساس و کذب محض است؟ شایسته است که ابتدائیترین حقوق انسانی و آزادی عقیده و قلم و بیان از ایشان سلب گردد؟ درست است که در تدوین قانون اساسی جدید مملکت هیچگونه حقّی به اقلیّتی که بموجب اسناد و آمار موجود از لحاظ تعداد بزرگترین اقلیّت در این کشور محسوبند داده نشود. مراجع محترم امور و هموطنان عزیز و گرامی بحکم انسانیّت و عدالت و انصاف باید قبول کنند که فی الحقیقه ستمهای وارده برای افراد این جامعه فوق صبر و تحمّل و طاقت بشری است این است که این جامعه بعد از خدای واحد حسب الوظیفه دست استمداد بطرف اولیای معظم امور و ملاذ جمهور و عموم طبقات و جمیع نوع دوستان و طرفداران حق و آزادی و عدالت دراز کرده مصرّانه استدعا و رجا دارد بداد این مظلومان برسند و اینهمه تضییق و ظلم بر این فئه صدیق و امین را نادیده نگیرند و بهروسیله که میدانند دادخواهی بهائیان را بگوش نفوس محترمی که در این مملکت منشاء اثر و ثمری هستند برسانند و رفع مظالم را نسبت باین اقلیّت دینی خواستار شوند که حقّ جلّ جلاله در قرآن کریم میفرماید: «اعدلو هو اقرب للتّقوی». با تقدیم احترامات فائقه جامعه بهائیان ایران
1670 محدود کردن فعالیت بهاییان در حرفه عینک سازی علیرغم دستور وزارت بهداشت / سند
(www.hra-news.org)
خبرگزاری هرانا – در حالی واحدهای تجاری عینک سازی بهاییان در ایران بعضا با ده ها سال سابقه فعالیت به بهانه نداشتن مجوز کافی پلمب شده اند که حسب سند معاونت درمان در سال ۹۲، افرادی که قبل از سال ۸۲ که رای جدیدی از سوی دیوان عدالت اداری صادر شد از سازمان ها و ارگان های دولتی نظیر وزارت کار، وزارت بازرگانی و سازمان فنی و حرفه ای و آموزش و پرورش مجوزهای لازم را اخذ کرده باشند حسب قاعده عطف به ماسبق میتوانند به عنوان عینک ساز تجربی به فعالیت خود ادامه دهند. به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، طی سالهای اخیر گزارشات متعددی از پلمپ واحدهای عینک سازان (تجربی) بهایی با وجود دارا بودن مجوز فعالیت، منتشر شده است. بهانه پلمب این دسته از مشاغل نداشتن مجوزهای لازم حسب رای صادره مورخ سال ۸۳ دیوان عدالت اداری برای ادامه فعالیت ذکر شده است. این بهانه در حالی طرح و اماکن کسب این شهروندان پلمب شده است که حسب دستور معاونت وقت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی – سید حسن امامی رضوی – در سال ۱۳۹۲ افرادی که مجوزهای لازم فعالیت از سوی ارگانهای دولتی مانند وزارت کار، وزارت بازرگانی و سازمان فنی و حرفه ای و آموزش و پرورش را تا قبل از سال ۸۳ اخذ کرده اند حسب قاعده عطف به ماسبق می توانند در حرفه عینک سازی تجربی به فعالیت شعلی خود ادامه دهند. با توجه به محرومیت شهروندان بهایی از تحصیلات عالیه و موانع متعدد دیگر، عمده آنها عینک سازی را به همین شیوه، اخذ مدرک کرده و به شکل تجربی به کار ساخت و فروش عینک اشتغال ورزیدند. در سند صادره از سوی معاونت درمان وزارت بهداشت در سال ۱۳۹۲، شبکه های بهداشت را از پلمب محل کسب عینک سازانی که دارای مجوز فعالیت از سازمان ها و ارگان های دولتی قبل از سال ۱۳۸۳ هستند، به علت قانون عطف ماسبق برحذر کرده است. این سند را در ادامه ببینید. هرانا پیشتر پاسخ یکی از شهروندان بهایی شاغل در حرفه عینک سازی به سئوال کمیسیون اصل نود مجلس را منتشر کرد که به بررسی دلایل رویکرد گسترده بهاییان ایران به این شغل می پردازد، این شهروند بهایی که مکان کسب او نیز پس از سالها فعالیت پلمب شده در پاسخ به سئوالی مبنی بر اینکه چرا حرفه ی عینک سازی اینقدر در بین بهائیان ایران طرفدار دارد گفت؛ پاسخ به این سئوال چند بخش دارد: ۱- وارد کننده علم اپتیک و عینک و عدسی به ایران توسط دو برادر بهائی در حدود ۹۰ سال پیش از اروپا به ایران بوده است که بطبع شاگردان و کارمندان آن دو جوان در طول مدت کارشان بهائیان بوده اند و آن شاگردان بهائی نیز بعد از یادگیری از آن علم نوپا در ایران بطور مستقل به این حرفه پرداخته اند و به این ترتیب بطور طبیعی تعداد شهروندان بهائی در این رشته افزایش چشمگیری در دوره قبل از انقلاب داشته است. ۲- دلیل دوم و مهمتر که مربوط به دوره پس از انقلاب بوده و در واقع باعث رشد بیشتر داوطلبین بهائی به این رشته شده است. بطور مثال بنده در سن ۱۸ سالگی مشتاق بودم که در یک رشته مهندسی در دانشگاه ادامه تحصیل بدهم ولی بدلیل تبعیضی که برای بهائیان برای ادامه تحصیل در مراجع عالی وجود دارد از ادامه تحصیل در رشته مورد علاقه ام بازماندم. در آن سالها بخاطر تبلیغات سوئی که بین مردم ایران بر علیه بهائیان بشدت افزایش یافته بود شاگردی کردن در بین کارفرمایان مسلمان که در حرفه های دیگری فعالیت داشتن نیز بسیار سخت بوده است. در آن سالهای جوانی بنده، در واقع دو شغل را حق انتخاب داشتم یکی شغل پدری که علاقه ای به آن نداشتم و دیگری حرفه عینک سازی که در محلمان یک مغازه ی عینک سازی بود که صاحبش بهائی و نیاز به شاگردی داشت و بنده در بین این دو شغل محدود بناچار حرفه عینک سازی را انتخاب نمودم و عینک ساز شدم. بسیاری از شهروندان بهائی را میشناسم که بعد از انقلاب از شغلهایشان اخراج و به اصطلاح پاکسازی شدند و در آن زمان ها متاهل و دارای فرزند، که نیاز شدیدی به امرار معاش داشتند و توسط حمایت عینک سازان بهائی به این شغل نیز روی آوردند.
1716 مونا محمودنژاد
(iranrights.org)
نگاهی به وضعیت بهائیان در جمهوری اسلامی بهاییها یک مذهب نیستند، یک حزب هستند، یک حزب که در سابق انگلستان پشتیبانی آنها را میکرد و حالا هم آمریکا دارد پشتیبانی میکند. اینها هم جاسوس هستند... آیت الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران(۱) قرآن تنها اهل کتاب را به عنوان جوامع مذهبی میشناسد. بقیه کافرند. کافران باید از بین بروند. دادستان کل، سید حسین موسوی تبریزی(۲) ...مرتد بر دو قسم است. مرتد فطری و مرتد ملی. مرتد فطری کسی است که تولدش همراه با اسلام بوده باین معنی که ابوینش یا یکی از آندو در هنگام ولادتش مسلمان بودهاند، و مرتد ملی کسی است که ولادتش این چنین نباشد. کیفر مرتد فطری، قتل است و توبه وی پذیرفته نمیشود. آیت الله محمدی گیلانی حاکم شرع دادگاههای انقلاب اسلامی مرکز(۳) جمهوری اسلامی جامعه بهائیان ایران را (که با بیش از حدود سیصد هزار عضو، یکی از پرشمارترین اقلیتهای مذهبی کشور است)، مدام تحت آزار و سرکوب قرار داده و از اساسیترین حقوق بشری محرومشان کرده است. قانون اساسی دین بهائی را به رسمیت نمیشناسد ومقامات کشور این دین را الحادی تلقی می کنند. در نتیجه بهائیان از حقوق رسمی یک اقلیت مذهبی برخوردار نیستند. آنها نمیتوانند مذهبشان را آشکار کنند، مراسم خود را به جا آورند. آنها ازهرگونه فعالیت در عرصه عمومی منع شده اند و از حق اشتغال در ادارات دولتی یا وابسته به دولت محروم ا ند.* دستگیری و بازداشت خانم محمودنژاد در غروب روز اول آبان ۱۳۶۱ در منزل پدر و مادرش دستگیر و در مرکز سپاه پاسداران بدون ارتباط با خارج زندانی شد.بالاخره در روز ۲۹ آبان مادرش توانست اجازه ملاقات هفتگی بگیرد. پس ازچند هفته متهم را به زندان عادل آباد شیراز منتقل کردند. مسئولان زندان بواسطه اعتقادات مذهبیش،متهم را کافر و درنتیجه "ناپاک" تلقی کرده و همانند زندانیان سیاسی که به خدا اعتقاد نداشتند ، با او رفتاری تحقیرآمیز داشتند. برای مثال، به هنگام انتقال زندانی چشم بسته به اتاق بازجویی، نگهبانان زندان از برقراری هرگونه تماس جسمی با زندانی خودداری میکردند. در چنین مواقعی نگهبان سر روزنامه لوله شدهای را به دست زندانی میداد و سر دیگرش را برای پرهیز از هر تماسی، خود به دست میگرفت. دادگاه مسئولان دولتی درباره جلسه یا جلسات دادگاه این متهم اطلاعی در اختیارخانواده او قرار ندادند. تنها جزئیاتی در کتاب " داستان علیا" به نقل ازهم سلولیان او چاپ شده است. از جمله اینکه حکم آزادی مونا دو بار با قرار وثیقه ۵٠٠٠٠٠ تومان صادرشده بود. اما هنگامیکه مادرش برای پرداخت این مبلغ به دادستانی مراجعه نمود، او را نیز به جرم عضویت در لجنه الفت )انجمن دوستی بهائیان) حدود ٩ سال پیش دستگیر و به مدت پنج ماه زندانی کردند. (کتاب داستان علیا، صفحه ١۳۳) بنابر گزارش "دنیای بهائی"، مقامات به متهم میگفتند که به او چهار "جلسه" مهلت خواهند داد تا طی آنها به رد مذهبش بپردازد و اسلام را پذیرا شود.همچنین به او میگفتند که اگر بیانیه از پیش نوشته شده در نفی بهائیگری را امضا نکند، کشته خواهد شد. معلوم نیست که آیا این جلسات چهار بار برگذار شدند و اینکه آیا جایگزین دادگاه بودهاند یا خیر. اتهامات متن ادعانامه به خانواده ارائه نشده است. اما اطلاعات موجود نشان میدهد که اتهامات علیه متهم به باورهای مذهبی وی مربوط بوده است. در زمان بازداشت، متهم مورد بازجویی و تحت فشار قرار گرفته بود تا مذهب خویش را انکار کند. علاوه براین، بنابر مصاحبهای که در روزنامه "خبرجنوب" منتشر شد، حاکم شرع مسئول پرونده که رئیس دادگاه انقلاب اسلامی شیراز بود به بهائیان هشدار داده است که " بدامن اسلام عزیز بیایند و ...تا دیر نشده از بهائیت که عقلاً و منطقاً محکوم است تبری جویند." حاکم شرع به تفصیل درباره اتهامات و جنایات منتسب به متهمان گفتگو کرده و استدلال میکند که آنها به این خاطر دستگیر شدهاند که اعضای فعال تشکیلات بهایی بودهاند و همچنین بخاطر رابطه "مستقیم یا غیرمستقیم" شان با "بیت العدل" مستقر در اسرائیل که از دولت اسرائیل پیروی میکند. بیانات حاکم شرع درباره کسانی که دستگیر شدهاند تاکید میکند که فعالیتهای مذهبی متهمان فعالیتهایی جنایتکارانه میباشد و "طبق اصل سیزدهم قانون اساسی هر گونه فعالیت برای بهائیان خلاف قانون اساسی است است و تشکیل محفل و لجنه و ضیافت و امثال اینها همه جرم است." در طول مصاحبه، حاکم شرع خطاب به تمامی بهائیان (و نه تنها به فعالین بهائی) میگوید که یا دین خویش را رد کنند و یا عواقب آنرا پذیرا شوند: "و الا روزی نه چندان دور خواهد رسید که ملت اسلام با بهائیان مانند منافقین** که ... محملهای دینی شیطانی دارند بتکلیف شرعی خود عمل خواهد نمود و بهائیان بدانند که ...امت حزب الله در ریشه کنی آنان عاجز نخواهد بود." در شرایطی که حداقل تضمین های دادرسی رعایت نمی شود و متهمین از یک محاکمه منصفانه محرومند، صحت جرایمی که به آنها نسبت داده می شود مسلم و قطعی نیست. مدارک و شواهد در گزارش این اعدام نشانی از مدارک ارائه شده علیه متهم و ارتباطش با اسرائیل نیست. قاضی شرع و رئیس دادگاه انقلاب در مصاحبه اش با خبر جنوب دلیل جرم را فعالیت بهائیان و اعتقاداتشان می داند. حاکم شرع ادعای اینکه بهائیان در سیاست دخالت نمیکنند و از دولت تبعیت میکنند را رد کرده و یادآور میشود که آنها از جمهوری اسلامی حمایت نکردهاند و تشکیلات خود را دارند: "... اینان می گویند ما در هیچکدام از راهپیمائیها علیه طاغوت شرکت نکردیم. ... در هیچکدام از رأی گیریهای جمهوری اسلامی ... که تا بحال صورت گرفته ... شرکت نکردیم چرا که اینها همه سیاست است و ما از نظر مذهبی دخالت در سیاست را محکوم می کنیم. و ما برای خودمان رأی گیریهای مختلف داریم و تشکیلات بهائیت مستقل است...". قاضی شرع از طرفی تشکیلات مستقل بهائیان را در ایران دال بر عدم تبعیت آنان از دولت جمهوری اسلامی و خیانت خواند اما از طرف دیگر استقرار دارالعدل، که بنا به استدلال اومستقل از حکومت است، را در اسرائیل حجتی برای تبعیت این تشکیلات و پیروان بهائی اش از دولت اسرائیل شمرد. از نظر قاضی شرع اینکه تشکیلات بهائیان جدا و مستقل از "تشکیلات اسلام" است خود مدرک خیانت و گناه پیروان این کیش محسوب می شود.: "بنا بر این کاملاً شاهدیم که این جرثومه های فساد و فرزندان شیطان و ایادی مزدور بیت العدل اسرائیل تشکیلات و حکومتی هر چند مسخره در برابر حکومت و تشکیلات اسلام بوجود آورده اند. خنده آور اینکه می گویند ما تابع حکومتیم و هرآنچه حکومت بگوید ما تابع حکومتیم و هر آنچه حکومت بگوید ما مطیع هستیم. لاکن این محملی است که حرکات جدای از ملت را پرده پوشی کنند." دفاعیات از دفاعیات این متهم اطلاعی در دست نیست، اما به گفته نمایندگان جامعه بهائی، معتقدات دینی دلیل اصلی بازداشت و دادگاهی شدن بهائی هاست. اطلاعاتی که این نمایندگان در مورد همکیشان خود کسب کرده اند حاکی از این است که معمولاً درخواست متهمان برای دسترسی به پرونده اشان رد میشود و اگرچه قانوناً مجازند که از وکیل مدافع استفاده کنند اما از اواسط دهه هفتاد وکلای دادگستری تحت فشار قرار گرفته اند تا موکل بهائی نپذیرند. نمایندگان جامعه بهائیان اتهاماتی از قبیل فعالیت سیاسی ضد انقلابی یا جاسوسی را که همواره در دادگاهها به بهائیان وارد می شود تکذیب کرده و یادآوری میکنند که اصول اساسی دینشان وفاداری به حکومت و فرمانبرداری از آن را تکلیف شمرده و آنها را از هرگونه دخالت در امور سیاسی منع می نماید. این منابع اضافه می کنند که جاسوسی برای اسرائیل نیز اتهامی است بیاساس که مبنای آن استقرار مرکز جهانی بهائیان در اسرائیل است. حال آن که این مرکز سالها قبل از تأسیس دولت اسرائیل دراواخر قرن نوزدهم میلادی در آنجا دایر شده است. حکم مقامات متن حکم را با خانواده متهم درمیان نگذاشتند. اما رئیس دادگاه انقلاب اسلامی در توجیه حکم بهائیانی که در بهمن ماه دستگیر شده بودند، طی مصاحبهای با روزنامه "خبر جنوب" گفت: "این مسأله مسلم است که در جمهوری اسلامی ایران برای بهائیت و بهائیان کوچکترین جایی نیست."او از افرادی که به مرگ محکوم شده بودند به عنوان "کفار حربی" یاد کرد. (این اشاره ای به بیدینانی است که در خارج از محدوده حکومت اسلامی زندگی میکنند و هیچ حقی ندارند حتی حق زندگی.)، وافزود: " این افراد که محکوم به اعدام شده اند از اعضای فعال بهائیت بودند که از شر آنها افراد ساده لوح امان نداشتند و وابستگی شان به شیاطین داخل و خارج محرز و عنادشان نسبت به اسلام و مسلمین در حد زیادی آشکار بود." چاپ این مصاحبه موجب شد که خانوادههای زندانیانی به دیدار امام جمعه و استاندار فارس و مقامات پایتخت بروند تا از صحت خبر مطمئن شوند. همزمان، تلاشهای بینالمللی برای نجات بهائیان زندانی آغاز شد اما این تلاشها ناموفق ماند. دادگاه انقلاب شیراز متهمین را به مرگ محکوم کرد و دیوان عالی کشور این حکم را تایید کرد. روز ۲۸ خرداد ۱۳۶۲ او را به همراه سایر زنان به پادگان عبدالله مسگر معروف به "میدان چوگان" بردند تا اجبارا شاهد حلق آویزی سایر زنان شود. زمانی که نوبت او فرارسید، برای آخرین بار به او مهلت دادند تا از دینش برگردد. وقتی که از انجام این کار اجتناب ورزید، او را نیز حلق آویز کردند. مقامات خبر اعدام خانم محمودی نژاد را به خانوادهاش ندادند. خانواده وی اتفاقاً از اعدام او مطلع شدند و نتوانستند جسدش را خود بخاک بسپارند. مسئولان وی و سایر بهائیان اعدام شده را به قبرستان بهائیان شیراز برده و بدون شستن و رعایت هرگونه مراسم خاکسپاری، دفن کردند. -------------------------------------- * در قوانین کیفری مملکت برای بهائیان هیچ حقی پیشبینی نشده است. و آن ها همواره در معرض سوء استفاده و اعمال خشونت قرار دارند. و اگر چنانچه قربانی آزار و حمله شوند و مورد سرکوب قرارگیرند یا به قتل برسند، دادگاهی برای آنها حق تظلم و دادخواهی قائل نیست. مقامات قضایی ایران با استناد به فتوای بعضی مراجع تقلید که به موازات مجلس از منابع قانون گذاری محسوب می شوند، بهائیان را در زمرهی مرتدین که تحت حمایت قانون نیستند قرار میدهند. یکی از این مراجع، آیت الله روح الله خمینی است که برای جرم ارتداد حکم اعدام تعیین کرده است و اعلام کرده که یک مسلمان نباید به جرم کشتن مرتد اعدام شود. قوانینی که بهائیان را از شرکت در هرگونه فعالیت در عرصه عمومی منع می کند به زندگی حرفه ای، اجتماعی و اقتصادی آنها صدمات سنگینی زده است. بلا فاصله پس از پیروزی انقلاب، وزارت کار جمهوری اسلامی دستور داد که افراد وابسته به " فرق منحرف" و یا اعضاء سازمانهایی که به زعم مسلمین پیرو "مکاتب الحادی" اند و یا در اساسنامه خود وحی و ادیان توحیدی را نفی می کنند باید از همه مشاغل دولتی برکنار شوند. از طرف دیگر ضرورت اعلام مذهب، در درخواستنامهها، فرم ها و مدارک رسمی (که اخیراً در بعضی موارد، تحت فشار بین المللی، حذف شده است)، آزادی بهائیان را جداً محدود کرده وآنها را از فرصتهای موجود درهمهی ابعاد زندگی خصوصی از جمله ازدواج، طلاق، ارث، راهیابی به دانشگاه وانجام سفر محروم می نماید. در عمل از سال هزارو سیصد و پنجاه و هشت تا کنون هزاران بهائی شغل، مقرری و حقوق بازنشستگی، اموال، کسب و کار و بالاخره امکان تحصیل را از دست داده اند. مقامات جمهوری اسلامی با انحلال تشکیلات بهائیان، آنها را از حق گردهمآیی، انتخاب و اداره مؤسسات دینی خود در سطح منطقهای و ملی محروم کرده اند. پس از وقوع انقلاب اسلامی حد اقل دویست بهائی اعدام شده و تعداد زیادی از آنها زندانی و تحت شکنجه و فشار قرار گرفته اند تا شاید از دین خود بازگشته به اجبار به اسلام بگروند. به سبب اعتراضهای شدید بینالمللی به آزار و سرکوب این اقلیت مذهبی غیر سیاسی و آرام ، مقامات دولت ایران در بیشتر اوقات علت اصلی فشار و اعدام بهائیان را پنهان کرده و ادعا می کنند که اینان به اتهاماتی نظیر "فعالیت های ضد انقلابی"، "حمایت از رژیم سابق"، "جاسوسی برای صهیونیسم" و "فحشا، زنا و فساد اخلاقی" محکوم و مجازات می شوند. **منافقین واژهای است که مقامات ایرانی برای اعضای سازمان مجاهدین خلق که گروهی مسلمان و مخالف است، بکار میبرند. این سازمان در سال ۱۳۶۰ مورد سرکوب شدید قرار گرفت و هزاران تن از اعضا و هوادارانش طی سالهای ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۸ از میان رفتند.
1730 امروز همه همدرد بشیر بودند / کوروش مومن زاده
(www.hra-news.org)
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در پی بازداشت های اخیر شهروندان بهایی، کوروش مومن زاده از شرح حال فریدکاشانی، نگارثنائی، یونس فهندژ که مانند بشیر فرزند خردسال آزیتا و پیمان کوشکباغی، پدر و مادرشان هردو در حبس به سر می برند، نوشته است. متن کامل این دلنوشته را به نقل از هرانا در ادامه بخوانید: “امروز همه همدرد بشیر بودند” بیگناهی کم گناهی نیست در دیوان عشق یوسف از دامان پاک خود به زندان رفته است خبر آخر هفته حاکی از دستگیری عزیزان گرگانی که نزدیک به چهارسالست هرهفته ۵۷۰ کیلومتر را باید طی کنند و باتنی خسته و رنجور با لبانی خندان که سر درون را نشان ندهد بملاقات نیم ساعته عزیزان خود یعنی همسران رادمرد از شهر گرگان ناٸل شوند و مجدداً همان مسافت طی شده را با خاطره ملاقات تکرار کرده باز گردند تا به امورات خانه و اطعام فرزندان بپردازند درین چهارسال این شیر زنان قرن حاضر به همه عالم قدر و منزلت خود را نشان دادند که در غیاب همسران مقاوم ودلیرشان زنان باجرات، وفادار و پرتلاشی بودند که برای فرزندان هم مادر بودند و هم پدر، هم سایبان بودند و هم معلم، هم سنگ صبور بودند و هم راهبر از درون سوختن و همگان لبخند آنان را دیدند پس از تحمل چهار سال هجر و جدایی از یار و قرین خود در زمانی که فقط سه ماه مانده به روز وصل و نجوای عاشقانه ، دست غدار ستم این وصلت را به دو سال دیگر به تاخیر انداخت و آن شیر زنان را به حکم غیرانصاف محبوس ساختند. گیرم شکستی دری ودیوار خانه ای باسدّ مُحکم ایمان چه میکنی روز چهارشنبه ۲۴ خردادماه، در زندان رجایی شهر ملاقات مردان بود اما خلوت تر از همیشه!! بجای دو ماشین حامل خانواده های معزّز گرگانی فقط یک ماشین آمد یک دخترجوان نگار ثناٸی که روز قبل مادر خود خانم فرحناز تبیانیان ( ثناٸی) را تا زندان مشایعت کرده بود و دو نوجوان یونس فهندژ فرزند خانم مژده ظهوری (فهندژ) و فریدکاشانی فرزند خانم پریسا شهیدی (کاشانی) با گام های محکم و چون والدین خود لبان خندان بسوی درب ملاقات روان شدند تا شرح تنهاییشان را با پدر در بند خود درمیان بگذارند. راستی قاضی و حاکمی که به این مادران و پدران فداکار و نوعدوست و بیگناه رای مجرمیت و حبس بست به فرزندان بی سرپرست آنان فکر هم کرد؟ وقتی قلم رابدست گرفت تا چون گلنگ کانون خانواده ای را ویران کند از غضب خداوند واهمه نکرد، گرفتن فرزندی که به حکمی در صباوت پدرش را به زندان انداختن و مادرش را از آغوش محبتش گرفتند در کدام قاموس و دین نوشته شده ؟ آیا فکر کردن امشب نگار و یونس و فرید شب را باید چگونه بگذرانند؟ با روا داشتن چنین ظلمی فرزندان این مظلومین دیدگاهشان نسبت به دین غیر ازخودشان و سایر مومنین ادیان و عدالت چیست و چه انتظاری از آنان میتوان داشت؟ اگراین جوانان عزیز توسط آموزه های والدین منبعث از اوامر الهیه فرزندانشان را تربیت نمی نمودند در مقابل چنین بی عدالتی و ظلمی دین گریز می گشتند و نسبت به ترویج کنندگان ظلم کینه بدل میگرفتند اما این جوانان مثل والدین فداکار خودبه فکر ایران آباد فارغ از هر نوع ظلم و جور و ایجاد وحدت در کثرت هستند. امروز نگار و یونس و فرید و پارسا و ژینا با بشیر فرزند خُرد سال آزیتا و پیمان کوشکباغی همدرد و هم آواز بودند. امروز این جوانان عزیز باید در طول هفته راه دادسراها و زندان ها رابرای ملاقات پدر و مادر خود طی کنند و درین مسیر بزرگ شوند. راستی حاکمان امشب را چگونه می گذرانند وقتی خواب به چشم فرزندان ممتاز این مرز و بوم در گریز است. امروز فضای زندان خیلی سنگین بود و همه چشم ها از آن طرف شیشه و این طرف شیشه آنان را میکاوید و ارزیابی میکرد که سرنوشت این عزیزان بدون حضور پدر و مادر چه میشود. غریبان را دل از بهر تو خون است دل خویشان میدانم چون است ما هنوز هم به ایران آباد فارغ از هر نوع بی عدالتی، ظلم و تساوی حقوق زن ومرد و آزادی تفکر و اندیشه و وحدت عالم انسانی اعتقاد و ایمان داریم. ۲۴ خردادماه ۱۳۹۶ – کوروش مۇمن زاده پریسا شهیدی همسر کمال کاشانی زندانی بهایی است که حکم محکومیت ۴ ساله خود را در زندان رجایی شهر کرج سپری می کند. پریسا شهیدی که به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری محکوم شده است، ۲۵ خردادماه ۱۳۹۶، جهت تحمل حبس خود را به زندان امیر آباد گرگان معرفی کرد. مژده ظهوری (فهندژ) همسر فرهاد فهندژ، زندانی بهایی محبوس در زندان رجایی شهر است که در حال سپری کردن آخرین ماه های محکومیت ۴ ساله خود در این زندان است. این شهروند بهایی که به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری محکوم شده است، ۲۳ خردادماه ۱۳۹۶، جهت اجرای حکم محکومیت بازداشت شد. فرح تبیانیان همسر فرهمند ثنائی، زندانی بهایی محبوس در زندان رجایی شهر است که در حال سپری کردن آخرین ماه های محکومیت ۴ ساله خود در این زندان است. این شهروند بهایی که به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری محکوم شده است، ۲۳ خردادماه ۱۳۹۶، جهت اجرای حکم محکومیت بازداشت شد. فشار بر شهروندان بهایی در اقصی نقاط ایران در حال افزایش است به طوریکه در روزهای گذشته دست کم ۱۲ شهروند بهایی در استان گلستان راهی زندان شدند؛ مریم دهقان یزدلی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، مژده ظهوری (فهندژ)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، فرحناز تبیانیان (فرح ثنائی)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، هوشمند دهقان یزدلی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) شیدا قدوسی، (ساکن گرگان، در مرحله بدوی به ۱۱ سال حبس محکوم شد ولی از حکم تجدید نظر او خبری در دست نیست.)، پونه ثنائی( تیموری)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، نازی تحقیقی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، پریسا شهیدی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، میترا نوری (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، حنا عقیقیان (گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، بهنام حسنی ( گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری) و سودابه مهدی نژاد ( گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) در پی مراجعه ماموران امنیتی یا معرفی خود به مرجع قضایی برای اجرای حکم راهی زندان امیرآباد شده بودند.
1677 وضعیت تحصیل بهاییان در دولت روحانی
(www.peace-mark.org)
موسسهی آموزش عالی بهایی (Bahai Institute for Higher Education, BIHE) از سال ١٣۶۶ آغاز به کار کرد، و در اثر نیاز به ایجاد ابزاری برای ادامهی تحصیل جوانان بهایی پس از پایان دورهی دبیرستان به وجود آمد. این موسسه که از خدمات اساتید و کارمندان داوطلب استفاده میکند (اساتیدی که بسیاری از آنها اساتید بهایی بودند که در زمان انقلاب فرهنگی از دانشگاههای دولتی اخراج شدند)، آموزشی دانشگاهی از نوع نیمه آنلاین- نیمه حضوری درتعدادی از رشتههای تحصیلی ارائه میکند. قبل از همگانی شدن اینترنت، آموزش به صورت نیمه مکاتبهای (از طریق نامه و پست تکالیف) -نیمه حضوری بود. در مهرماه ١٣٧٧( اوایل اکتبر ١٩٩٨) ماموران حکومتی در طی یورش به منازل شخصی، حداقل ٣۶ نفر از اساتید و کارمندان این موسسه را دستگیر و بسیاری از تجهیزات و بایگانیهای آن را که در بیش از ۵۰۰ خانه قرار داشت توقیف کردند. در پاسخ به این وضعیت، با کمک جامعهی بین المللی، تلاشهای موسسهی آموزش عالی بهایی به نحوی فزاینده به سوی فراهم کردن آموزش آنلاین سوق داده شد. با این حال، حکومت بارها اساتید و کارکنانی را که ساکن ایران هستند و پشتیبانیهای لازم را از این نهاد میکنند، دستگیر کرده است. در سال ١٣٨٨(۲۰١۰) حکومت بارها با دستگیری و زندانی کردن مدیریت موسسه در ایران درصدد تعطیل کردن موسسهی آموزش عالی بهایی برآمد. در خرداد ١٣٩٠(می ٢۰١١) ماموران حکومت به حدود ٣۰ خانه در تهران، کرج، اصفهان و شیراز یورش بردند و ١۶ نفر را که در پشتیبانی از موسسه شرکت داشتند دستگیر کردند. دوازده نفر از آنها سرانجام محاکمه شدند و برایشان احکام چهار یا پنج سالهی زندان صادر شد. سختگیری بر موسسهی آموزش عالی بهایی در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی ادامه پیدا کرد. در ماه اردیبهشت ١٣۹۳ ماموران امنیتی به منزل نسیم باقری از اساتید موسسهی آموزش عالی بهاییان ایران مراجعه و او را جهت اجرای محکومیت چهار سال حبس تعزیری بازداشت کردند. نسیم متولد سال ۱۳۶۲ در تهران است. او پس از پایان دورهی متوسطه و گرفتن دیپلم به دلیل عدم اجازهی ورود جوانان بهایی به دانشگاهها و موسسات آموزش عالی ایران، تحصیلات خود را در موسسهی آموزش عالی بهاییان در رشتهی روانشناسی عمومی ادامه داد و موفق به دریافت مدرک کارشناسی در رشتهی مذکور از این موسسه شد. نسیم باقری که خودش طعم محرومیت از تحصیل را چشیده بود، تصمیم گرفت به جای ادامه تحصیل در خارج از ایران، با پیوستن به موسسهی آموزش عالی بهاییان، در حد توان به رفع نیازهای جوانان بهایی محروم از تحصیلات دانشگاهی کمک کند. نسیم در ابتدا به عنوان همکار اساتید فعالیت خود را آغازکرد و بعدتر، به انجام بخشی از کارهای اداری موسسهی مجازی آموزش عالی -مانند پذیرش دانشجویان نیز-، در کنار تدریس مشغول شد. نسیم در ۱۶ مهر ١٣۹۲ در شعبهی ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه، محاکمه و به چهار سال حبس تعزیری محکوم شد. در اواخر بهمن ماه، حکم بدوی عیناً در دادگاه تجدیدنظر تایید شد. دو ماه و نیم بعد، در روز ۷ اردیبهشت ۹۳، ماموران انتظامی با حضور در منزل نسیم، او را بازداشت و جهت اجرای حکم به زندان اوین منتقل کردند. در طی مدتی که از دوران محکومیت نسیم گذشته، او فقط یک بار، در دی ماه ۹۴ هنگام عروسی خواهرش به یک مرخصی شش روزه آمده و با آنکه برخوردار از شرایط دریافت مرخصی است ولی به دلایل نامشخص با درخواستهای مکرر وی و خانوادهاش موافقت نمیشود. او همچنین به بیماری تیروئید مبتلا است و هر شش ماه، تحت الحفظ جهت انجام درمان به بیمارستان اعزام و پس از چند ساعت، به زندان بازگردانده میشود.(۱) خردادماه ١٣۹۲ آزیتا رفیع زاده، یکی دیگر از اساتید بهایی را در شعبهی ۲۸ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه با همان اتهامات سایر مدرسان موسسهی آموزش عالی مجازی بهاییان محاکمه کردند. این شهروند بهایی به چهار سال حبس محکوم شد که حکم صادره در دادگاه تجدیدنظر هم مورد تایید قرار گرفت. همسر او پیمان کوشکباغی نیز به جرم تدریس به دانشجویان بهایی به ۵ سال حبس محکوم شد، و این در حالی است که بشیر، پسر این زوج جوان ۶ سال دارد. آزیتا رفیع زاده متولد سال ١٣۵۹ و زادهی شهر شیراز است که از سال ۱۳۸۱ با موسسهی عالی آموزشی بهاییان، همکاری و در رشتهی مهندسی کامپیوتر تدریس میکرد. او دورهی کارشناسی مهندسی کامپیوتر را در BIHE گذراند و مدرک کارشناسی ارشد خود را نیز در همین رشته از دانشگاه پونا در هند دریافت کرد. پیمان کوشک باغی، همسر آزیتا نیز متولد سال ١٣۵۶ در شهرستان گرگان و فارغ التحصیل رشتهی مهندسی کامپیوتر است که دروس ریاضیات عمومی و معادلات دیفرانسیل و سخت افزار کامپیوتر را در همین موسسهی آموزشی درس میداد. به گفتهی آزیتا، همان طور که در جریان بازجویی متوجه شده بود، اگر او متعهد میشد که دست از تدریس در دانشگاه بردارد، پروندهاش با منع تعقیب مواجه میشد و میتوانست به زندگی عادی برگردد. اما پذیرش این مسئله برایش دشوار بود؛ زیرا آموزش را حق مسلم دانشجویان بهایی میدانست که در دانشگاههای مختلف کشور، محروم از تحصیل بودند و از ورودشان ممانعت به عمل میآمد. زمانی که این زوج در دادگاه انقلاب در گیرودار پروندهی خود قرار گرفتند، بشیر ١۷ ماهه بود. آنها فرصت این را داشتند که قبل از صدور هر حکمی، به آسودگی از ایران خارج شوند ولی ترجیح دادند بمانند و تا آخرین لحظات آزادی هم دست از آموزش نکشیدند؛ چون معتقد بودند هیچ کار خلاف قانونی مرتکب نشدهاند. سرانجام این زوج جوان در اردیبهشتماه سال ١٣۹۴ از سوی شعبهی ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه، به اتهام “عضویت در تشکیلات غیرقانونی بهاییت با هدف اقدام علیه امنیت کشور از طریق فعالیت غیر قانونی در موسسه آموزشی BIHE” به چهار و پنج سال حبس تعزیزی محکوم شدند. آنها به این احکام اعتراض کردند اما در مهرماه سال ١٣۹۴ دادگاه تجدیدنظر نیز احکام دادگاه بدوی را تایید کرد. نگرانیشان اجرای حکمشان به طور همزمان بود و این که سرنوشت بشیر به کجا میانجامد. در نهایت سرپرستی موقت بشیر به یک خانوادهی داوطلب سپرده شد و او این روزها یک روز در هفته مادرش را و یک روز دیگر پدرش را از پشت میلههای زندان ملاقات میکند. آزیتا میگفت: “روزی که خود را برای ورود به زندان معرفی کردم، از مسئولان خواستم چون خداحافظی با بشیر و آمادهسازی او بسیار مهم است، برای پیمان احضاریه بفرستید یا قبلاً او را خبر کنید. حتی پیمان بارها خودش با نمایندهی دادستان صحبت کرده بود و به او گفته شده بود شما فعلا بیرون باشید”. پیمان کوشک باغی، شهروند بهایی، روز یکشنبه نهم اسفند ماه هنگامی که همراه فرزند شش سالهاش، بشیر، برای ملاقات همسرش آزیتا رفیعزاده به زندان اوین رفته بود، پیش از ورود به سالن ملاقات به وسیلهی سه فرد لباس شخصی بازداشت و برای اجرای حکم پنج سال حبس تعزیری به زندان منتقل شد. در همین رابطه یکی از نزدیکان او به رادیو زمانه گفته بود: “بازداشت پیمان بدون احضار قبلی بود. پیمان پس از به زندان رفتن آزیتا در آبان ماه سال جاری چندین مرتبه به معاون دادستان (حاجیلو) و رئیس ادارهی اجرای احکام (نصیرپور) مراجعه کرده و از ایشان درخواست کرده بود به دلیل شرایط روحی و کم سن و سال بودن فرزندش و نداشتن سرپرست، او را با احضار و اطلاع قبلی روانهی زندان کنند تا بتواند بشیر را آماده کند که حاجیلو به او گفته بود برو، فعلاً با تو کاری نداریم. اما روز یکشنبه به طور خیلی غیرمترقبه و پیش از ورود به سالن ملاقات، پیمان را در حضور فرزندش بازداشت کردند”. در سال ۱۳۹۳، ۱۴ شهروند بهایی شامل۳ زن و ۱۱ مرد به اتهام همکاری با موسسهی آموزش عالی مجازی بهاییان دوران حبس را در زندان میگذراندند. سال ۱۳۹۴ با اتمام دوران محکومیت و آزادی تعدادی از آنها همراه بود. نوشین خادم در روز چهارشنبه ۲ اردیبهشت، فرهاد صدقی، رامین زیبایی و محمود بادوام در روز پنج شنبه ۱۰ اردیبهشت، ریاض سبحانی در روز دوشنبه ۴ خرداد و کامران رحیمیان در روز دوشنبه ۲۶ مرداد پس از اتمام دوران محکومیت آزاد شدند. همچنین امان الله مستقیم پس از سپری کردن دو سال و نیم از محکومیت پنج ساله به دلیل بیماری حاد قلبی و عدم توان تحمل کیفر در ۶ آبان ماه از زندان آزاد شد. در سال ۱۳۹۴، ماموران ادارهی اطلاعات، شهریار سیروس، یکی دیگر از اساتید بهایی رشتهی معماری موسسهی آموزش عالی مجازی بهاییان را در روز چهارشنبه ۱۰ تیر ماه در منزل شخصی وی بازداشت و به بند ۲۰۹ اوین منتقل کردند. وی ۲۸ مرداد ماه تا زمان دادگاه به قید وثیقه آزاد شد. در همین سال، جلسهی دادگاه یکی دیگر از اساتید بهایی به نام نگین قدمیان که منزل وی در اول خرداد ۱۳۹۰ مورد هجوم قرار گرفته بود، برگزار شد. دادگاه بدوی او را به پنج سال حبس تعزیری محکوم کرد. در پایان سال، نسیم باقری، فاران حسامی، آزیتا رفیع زاده، فواد مقدم، کامران مرتضایی، شاهین نگاری و پیمان کوشکباغی، هفت تن از اساتید بهایی نوروز ۱۳۹۵ را در زندانهای رجایی شهر و اوین (بند زنان) دور از خانواده گذراندند. در نخستین روزهای سال ۱۳۹۵ فاران حسامی با اتمام محکومیت چهار سال حبس، از زندان آزاد و شهریار سیروس برای آخرین دفاعیات به دادگاه خوانده شد. همچنین دوران محکومیت پنج سال حبس کامران مرتضایی در اردیبهشت ماه به پایان رسید. (۲) در سال ۱۳۸۳ سازمان سنجش آموزش کشور سوال مذهب را از فرم ثبتنام کنکور سراسری حذف کرد. این اقدام، امیدی ناگهانی برای دانشجویان بهایی به وجود آورد که میتوانند بالاخره به دانشگاه بروند. اما آنها فقط از حق ثبتنام در کنکور برخوردار شدند. هنگام گرفتن کارنامه به تعداد زیادی از دانشجویان بهایی که در کنکور شرکت کرده بودند، گفته شد که پروندهشان ناقص است. تعداد محدودی که کارنامه دریافت کردند -و بسیاری رتبههای بالا داشتند-، نامشان در مرحلهی انتخاب رشته حذف شد، و چند نفر انگشت شمار توانستند به دانشگاه راه یابند که بعدتر مورد تهدید و اخراج قرار گرفتند. در دورهی آقای روحانی این شرایط ادامه داشت، و تعداد بسیاری از دانشجویان از دانشگاهها اخراج شدند. ۲۱۹ شهروند بهایی پس از کنکور سال ۱۳۹۵ با گزینهی نقص پرونده از ورود به دانشگاه محروم شدند. همچنین ۴۰ نفر در همین سال پس از ورود به دانشگاه در ترمهای مختلف به دلیل اعتقاد به دیانت بهایی اخراج شدهاند. از جمله این دانشجویان نیما ایقانیان است که با رتبهی ۱۵۵ کنکور سراسری، در روزهای آغازین ترم اول دانشگاه اخراج شد. همچنین مائده سادات حسینیراد از رشتهی آمار دانشگاه صنعتی اصفهان و درنا اسماعیلی از رشتهی گرافیک در ترم هفت مقطع کارشناسی از دانشگاه غیرانتفاعی ارم شیراز، و فریناز مختاری از دانشگاه دخترانهی فنی و حرفهای بیرجند اخراج شدند. ثنا هوربخت و جهانگیر هدایتی دو نفر از دانشجویان اخراجشدهی دانشگاه آزاد رودهن هستند که هر دو از دانشجویان نمونهی دانشگاه بودند. چند هفته قبل از اخراج جهانگیر، از او در مراسمی به عنوان دانشجوی منتخب علمی در دانشگاه تقدیر شده بود و لوح تقدیری از طرف ریاست دانشگاه به وی داده شده بود، پس اخراجش به هیچ وجه به دلایل درسی نبود. (۳) بر اساس گزارش کیان ثابتی در ایران وایر، سراج یکی از جوانان بهایی محروم از تحصیل، در یکی از شهرهای جنوب ایران در کنکور شرکت کرد و برای ورود به دانشگاه، مجاز شناخته شد. او در ۲۹ شهریور ماه ۱۳۹۵ مانند کلیهی داوطلبان برای انتخاب رشته و دانشگاه اقدام کرد اما وقتی به همراه سایر بهاییان به سایت و صفحههای خود مراجعه کرد، نوشته شده بود به دلیل نقص پرونده، امکان انتخاب رشته ندارد. او به خبرنگار ایران وایر گفته بود که نقص پرونده به هیچ وجه شامل او و سایر داوطلبان بهایی که امتحان کنکور دادهاند، نمیشود؛ زیرا برای ثبت نام در آزمون همه باید یک فرم ۴۹ گزینهای را پر کنند که اگر حتی یکی از این گزینهها پر نشده باشد، ثبت نام به طور اتوماتیک انجام نمیشود و داوطلب امکان شرکت در آزمون را نخواهد داشت. به همین دلیل، نقص پرونده معنا ندارد و این فقط بهانهای است برای جلوگیری از تحصیل جوانان بهایی. اما چگونه سازمان سنجش متوجه بهایی بودن او و دیگران میشود؟ در فرم ثبت نام، پرسشی از دین متقاضی نشده و فقط گزینهی امتحان معارف دینی وجود دارد که بهاییان معارف اسلامی را انتخاب میکنند. هنگام ثبت نام در اکثر مدارس، دین دانش آموز مورد پرسش قرار میگیرد، یا طبق آمارهای مختلف که هر از چندگاه در ایران گرفته میشود، اسامی بهاییان را مشخص میکنند. به نظر میآید داوطلبان بهایی از همان لحظهی ثبت نام در سایت، شناسایی و مجاز نبودنشان جهت انتخاب رشته برای سازمان سنجش محرز است. مراحل بعد از ثبت نام مثل آزمونهای آزمایشی، آزمون اصلی و اعلام نتایج و رتبه، فرمالیته و فقط برای فرد بهایی باعث صرف وقت و هزینهی بسیار است؛ از طرف دیگر، جنبهی تبلیغاتی دارد که به دنیا نشان دهد بهاییان هم در ایران مثل سایرین در کنکور دانشگاهها شرکت میکنند. (۴) مونا هوشمند، شهروند بهایی ساکن شیراز، دانشجوی ورودی سال ۱۳۹۵ پس از حدود یک ماه تحصیل در رشتهی مهندسی معماری دانشگاه هنر و معماری بجنورد به دلیل اعتقادات مذهبی در ۲۸ مهر ماه همان سال از دانشگاه مذکور اخراج و از ادامهی تحصیل بازماند. به گفتهی این دانشجوی بهایی به او پیشنهاد شده بود که فرم خاصی را امضا کند تا ادامه تحصیلش مقدور باشد. در قسمت بالای فرم نوشته شده بود اینجانب … دیگر عضو جامعهی بهایی نیستم و با افراد بهایی ارتباط ندارم و … . به او گفته بودند که اگر فرم را امضا کنی میتوانی به تحصیل ادامه دهی. فرم مذکور دو قسمتی بوده و در قسمت پایین، پس از نام و نام خانوادگی، نوشته شده بود که من بهاییام و تابع احکام بیت العدل هستم. امضای قسمت پایین توسط مونا منجر به محرومیت از تحصیلش شد. او در مصاحبهای با خبرنگار ایران وایر گفته بود که سعی کرد مسئولین دانشگاه را قانع کند که تحصیل ربطی به دین ندارد، ولی آنها نپذیرفتند و مُصر بودند تا یکی از دو قسمت را امضا کند. او هم قسمت پایین را امضا کرد. مسئولین دانشگاه به مونا گفتند هنوز دو-سه روز وقت داری و اگر تصمیمت عوض شد و خواستی به تحصیلت ادامه دهی، میتوانی بیایی و قسمت بالا را امضا کنی، که مونا نپذیرفت و از دفتر حراست خارج شد. پدر مونا هوشمند بعد از این اتفاقات به پیگیری پرونده پرداخت و از شیراز به بجنورد رفت. معاون دانشگاه اطلاعی نداشت و پس از تماس تلفنی با رئیس دانشگاه گفت اخراج مونا به دلیل بهایی بودن بوده است و به طور رسمی از طرف سازمان سنجش به دانشگاه ابلاغ شده و آنها تابع سازمان سنجش هستند. قبلاً اجازهی ثبت نام داده و حالا دستور اخراج داده است. مسئولان دانشگاه به پدر مونا گفتند، نامهی دستور اخراج محرمانه است و نمیتوانند آن را علنی کنند. پدر مونا پس از آن برای شکایت و بررسی به دفتر نهاد رهبری در دانشگاه بجنورد رفت. آنها اظهار بی اطلاعی کردند و گفتند کاری از دستشان برنمیآید و بعد نامهای نوشتند و با مُهر نهاد رهبری به او دادند. پدر مونا نامه را به معاون دانشگاه داد تا بررسی کند. پدر مونا بعد از چند هفته پیگیر سرنوشت نامهشان شد و مسئولان دفتر نهاد رهبری در دانشگاه بجنورد به او گفتند: “اصلاً کی به شما اجازه داده تا وارد دانشگاه شوید! شما بهاییان پیرو فرقهی ضاله هستید که ساختهی انگلیس و هدفش ضربه زدن به اسلام است. مسلم است که بچهی شما نمیتواند با بچههای دیگران در دانشگاه بنشیند”.(۵) نازنین نیکوسرشت، دانشجوی بهایی ترم اول دانشکدهی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز پس از دو ماه و نیم تحصیل در رشتهی زبان و ادبیات انگلیسی، اخراج شد و از ادامهی تحصیل بازماند. نازنین نیکوسرشت یکی از ۱۲۹ شهروند بهایی است که شهریور ماه سال ۱۳۹۵ با گزینهی نقص پرونده هنگام ثبت نام مواجه شد. او با آنکه با عنوان نقص پرونده در صفحهاش، در سایت سازمان سنجش آموزش کشور از تحصیل در دانشگاه محروم شده بود، ولی از آنجاییکه بسیار مشتاق بود که نتیجهی کنکور و همچنین دانشگاهی که او را پذیرفتهاند بداند، چندین دفعه به سازمان سنجش مراجعه کرد که پاسخی نگرفت. بعد از آن به اولین گزینهای که انتخاب کرده بود یعنی دانشگاه شیراز مراجعه کرد و متوجه شد نام او در لیست دانشجویان ورودی جدید دانشگاه است. با خوشحالی مانند سایر پذیرفتهشدگان کنکور، در رشتهی زبان و ادبیات انگلیسی ثبت نام کرد و پس از انتخاب واحد، با اخذ کارت و شمارهی دانشجویی، از اواخر مهرماه به همراه سایر دانشجویان شروع به تحصیل کرد تا آن که هشتم دی ماه متوجه حذف واحدهایش شد. صفحهی پذیرفتهشدگان بهایی در سایت سازمان سنجش آموزش کشور با تصویر نقص پرونده نمایش داده میشود و نتیجه به افراد اعلام نمیشود ولی اسامی این افراد به دانشگاههای مربوطه فرستاده شده است. نازنین به ایران وایر گفت: “با این روش، سازمان سنجش با پنهان کاری در صفحهی پذیرفته شدگان بهایی و عدم نشان دادن نتیجهی آزمون، از ثبت نام و تحصیل بهاییان جلوگیری میکند. از طرف دیگر، میتواند ادعا کند شهروندان بهایی مانند سایرین، در دانشگاهها و موسسات عالی پذیرفته میشوند و اسامی پذیرفته شدگان بهایی هم در دفاتر دانشگاهها موجود است تا از ادامهی تحصیل آنها جلوگیری شود. افروز ذبیحی در ترم پنج از دانشگاه شهید بهشتی منع تحصیل شد. او به دلیل بهایی بودن، و بعد از ارسال گزارش وزارت اطلاعات به دانشگاه شهید بهشتی تهران در تاریخ ۲۹ آذر ماه ۱۳۹۵ در ترم ۵ و پس از گذراندن ۹۰ واحد درسی از ادامهی تحصیل در این دانشگاه محروم شد. مسئول آموزش دانشکده با افروز در تاریخ ۲۹ آذر تماس گرفت و گفت که صلاحیت دانشجویی او برای تحصیل در دانشگاه تایید نشده است و به همین دلیل از ادامهی تحصیل او ممانعت به عمل میآید. همان روز افروز حذف ترم شد و در بخش ثبت نام سایت نیز قید شد که او اجازهی ثبت نام برای ترم بعد را ندارد. رئیس هیات گزینش دانشجویی دکتر مرتضی نور بخش به او گفت دلیل ممانعت از تحصیلش گزارشی است از جانب وزارت اطلاعات که در آن قید شده افروز ذبیحی بهایی است. دکتر نوربخش اظهار تاسف از ممانعت از تحصیل افروز نمود، ولی خود حکم عدم تایید صلاحیت عمومی دانشجویی او را صادر کرد. این در حالی است که افروز در ترم یک تایید صلاحیت شده بود و کارت دانشجویی دریافت کرده بود.(۶) پیگیریهای جوانان بهایی برای حق ادامهی تحصیل بینتیجه میماند و در بعضی موارد به بازداشت و زندانی شدن هم انجامیده است. روحیه صفاجو، تارا هوشمند و سرمد شادابی در ماه اسفند ۱۳۹۴ بعد از ماهها نامه نگاری به نهادهای مختلف از جمله بیت رهبری، دفتر ریاست جمهوری و وزارت علوم، بازداشت و به زندان اوین منتقل شدند. در سال ۱۳۹۳ روحیه صفاجو و تارا هوشمند با وجود رتبههای بالا و قابل قبول در کنکور، در هیچ کدام از رشتههای انتخابی خود قبول نشدند. روحیه صفاجو دوباره در سال ۱۳۹۴ در کنکور شرکت کرد، این بار به او کارنامه هم داده نشد. این سه جوان بعد از تقریباً یک ماه به قید وثیقه آزاد شدند. علاوه بر محرومیت از تحصیل در دانشگاهها، بهاییان در طول دوران تحصیل در مدرسه نیز با تبعیض و در بعضی موارد با محرومیت مواجه بودهاند. در مدارس، مدیر میتواند تصمیم بگیرد که یک دانشآموز بهایی اخراج شود یا ادامه تحصیل دهد. این مسئله در دوران ریاست جمهوری آقای روحانی نیز ادامه داشت. بردیا روح الفدا شهروند بهایی ۱۵ ساله، ساکن شهر رشت به دلیل تعلق به دیانت بهایی از دبیرستان اخراج شد. این دانش آموز سال اول دبیرستان از مدرسهی پسرانهی کمیل اخراج شد و دو دبیرستان دیگر این شهر از ثبت نام وی جهت ادامه تحصیل خودداری کردند. مدرسهی صنایع پوشش به پدر وی گفت که جایی برای پذیرش فرزندش ندارند، و مدرسهی ملاصدرا و شهید رجایی نیز به پدر وی توصیه کردند که نباید عنوان کند بهایی است. در اعتراض پدر بردیا که گفت یعنی باید دروغ بگوید، مسئولین مدرسه گفتند بله، باید دروغ بگوید وگرنه فرزندش نمیتواند تحصیل کند. (۷)
1742 چهار شهروند بهایی از زندان بندرعباس آزاد شدند
(www.hra-news.org)
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روز جاری، دوشنبه، ۲۹ خرداد ۱۳۹۶, چهار شهروند بهایی؛ امید آفاقی، نسیم قنواتیان، آرش راسخی، فرهاد امری با تودیع وثیقه از زندان بندرعباس آزاد شدند. این آزادی موقت در حالی است که در روزهای گذشته دست کم ۹ شهروند بهایی در استان گلستان راهی زندان شدند. این شهروند بهایی؛ امید آفاقی، نسیم قنواتیان، آرش راسخی، فرهاد امری که ۲۹ فروردین ماه سال جاری، بدون احضاریه قبلی از سوی وزارت اطلاعات در شهرهای بندرعباس و قشم بازداشت شده بودند، روز جاری با تودیع وثیقه ۱۲۰ میلیون تومانی از زندان بندرعباس آزاد شدند. یک منبع مطلع پیشتر در رابطه با بازداشت این شهروندان به گزارشگر هرانا گفت: “ماموران وزارت اطلاعات با بهانههایی مانند بازرسی برای مواد مخدر به خانه وارد شدند. در را زدند و وقتی جواب دادیم گفتند ما مامور مبارزه با مواد مخدر هستیم و گزارشی مبنی بر وجود مواد مخدر به دست ما رسیده است. ولی وقتی در را باز کردیم بلافاصله با دوربین فیلمبرداری وارد خانه شدند و به بازرسی کتابها و لپتاپ و اسناد بانکی و مالی اقدام کردند.” لازم به ذکر است تعدادی از بازداشت شدگان استان هرمزگان در روزهای اخیر از این زندان با شرایط مشابهی آزاد شدند. فشار بر شهروندان بهایی در اقصی نقاط ایران در حال افزایش است به طوریکه در روزهای گذشته دست کم ۹ شهروند بهایی در استان گلستان راهی زندان شدند؛ مریم دهقان یزدلی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، مژده ظهوری (فهندژ)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، فرحناز تبیانیان (فرح ثنائی)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، هوشمند دهقان یزدلی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) شیدا قدوسی، (ساکن گرگان، در مرحله بدوی به ۱۱ سال حبس محکوم شد ولی از حکم تجدید نظر او خبری در دست نیست.)، پونه ثنائی( تیموری)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، نازی تحقیقی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، پریسا شهیدی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری ) و میترا نوری (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) در پی مراجعه ماموران امنیتی یا معرفی خود به مرجع قضایی برای اجرای حکم راهی زندان امیرآباد شده بودند.
1704 سه شهروند بهایی دیگر راهی زندان گرگان شدند
(www.hra-news.org)
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، روز جاری، دوشنبه ۲۹ خردادماه ۱۳۹۶، در ادامه بازداشت پرتعداد شهروندان بهایی استان گلستان، حنا (هنا) عقیقیان، سودابه مهدی نژاد و بهنام حسنی خود را به زندان معرفی کردند. حنا عقیقیان، سودابه مهدی نژاد و بهنام حسنی، سه شهروند بهایی ساکن گرگان در ۲۶ مهرماه ۱۳۹۱، با مراجعه ماموران به محل سکونت شان بازداشت و اندکی بعد با تودیع وثیقه تا زمان صدور حکم آزاد شدند. بر اساس حکم بدوی در دادگاه اولیه در سال ۱۳۹۳، حنا عقیقیان و بهنام حسنی به ۹ سال حبس تعزیری و سودابه مهدی نژاد به ۶ سال حبس تعزیری محکوم شدند که این احکام در دادگاه تجدید نظر به ترتیب به ۱ سال و ۹ ماه، ۱ سال و ۹ ماه و ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری تقلیل یافت. لازم به یادآوری است درسال ۱۳۹۴، بیست و چهار شهروند بهایی از شهرهای گرگان، مینودشت و گنبد کاووس، از سوی دادگاه انقلاب استان گلستان در مرحله بدوی در مجموع به ۱۹۳ سال حبس تعزیری محکوم شدند هر چند این احکام در مرحله تجدید نظر کاهش یافت. در روزهای گذشته دست کم ۹ شهروند بهایی در استان گلستان راهی زندان شدند؛ مریم دهقان یزدلی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، مژده ظهوری (فهندژ)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، فرحناز تبیانیان (فرح ثنائی)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، هوشمند دهقان یزدلی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) شیدا قدوسی، (ساکن گرگان، در مرحله بدوی به ۱۱ سال حبس محکوم شد ولی از حکم تجدید نظر او خبری در دست نیست.)، پونه ثنائی( تیموری)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، نازی تحقیقی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، پریسا شهیدی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری ) و میترا نوری (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) در پی مراجعه ماموران امنیتی یا معرفی خود به مرجع قضایی برای اجرای حکم راهی زندان امیرآباد شده بودند. پیش تر ده نهاد حقوق بشری با انتشار بیانیه مشترکی از اتحادیه اروپا خواستند تا در یک اقدام فوری، مانع آزار و اذیت شهروندان بهائی و لغو احکام زندانشان از سوی مقامات جمهوری اسلامی ایران شوند. این نامه به طور خاص به چالش های اخیر شهروندان بهایی ساکن استان گلستان می پرداخت.
1707 هشدارهای تعالیم بهایی دربارۀ جنگ جهانی
(bahaiteachings.org)
جنگ جهانی اوّل در ماه ژوئن همان سال اتّفاق افتاد، زمانی که یک تروریست آرشیدوک فردیناند (Archduke Ferdinand) را در سارایوو (Sarajevo) در منطقۀ بالکان (the Balkans)، که امروزه بیشتر به اروپای جنوب شرقی معروف است، به قتل رساند. ولی آن جنگ وحشتناک که جان 16 میلیون انسان را گرفت، در واقع سالها قبل شروع شده بود، زمانی که ملیّتها و پادشاهیهای اروپایی بسیاری شروع به جمع کردن انبارهای بزرگ اسلحه و مهمّات کردند و این انبارها به طور بیسابقهای به صورت تدریجی و مداوم افزایش یافت. بسیاری از سلاطین و دیکتاتورها از ترس به پایان رسیدن حکومت مطلقۀ خود، با افزایش تسلیحات خود در آن دوران کشورهای خود را تقریباً به ورشکستگی کشاندند. ولی مدّتها پیش از آن که مسابقۀ تسلیحاتی بیسابقه در اواخر قرن 19 آغاز شود، حضرت بهاءالله به رهبران سیاسی و مذهبی جهان دربارۀ هزینۀ بیش از حد، تدارکات گسترده برای جنگ، و بیعدالتی بسیاری که بر مردم روا میداشتند، هشدار دادند: «امید آنکه قیام نمایند بر آنچه سبب آسایش عباد است باید مجلس بزرگی ترتیب دهند و حضرات ملوک و یا وزرا در آن مجلس حاضر شوند و حکم اتّحاد و اتّفاق را جاری فرمایند و از سلاح باصلاح توجّه کنند و اگر سلطانی بر سلطانی برخیزد سلاطین دیگر بر منع او قیام نمایند در این صورت عساکر و آلات و ادوات حرب لازم نه الّا علی قدر مقدور لحفظ بلادهم و اگر باین خیر اعظم فائز شوند اهل مملکت کل براحت و مسرّت بامور خود مشغول گردند و نوحه و ندبهٔ اکثری از عباد ساکن شود.» (حضرت بهاءالله، لوح ابن ذئب، ص 24) حضرت عبدالبهاء با سفر به سراسر دنیای غرب بین سالهای 1910 و 1913 آن فریاد صلح، اعتدال روحانی و غیرنظامیسازی را ادامه دادند. ایشان در مکتوب خود به بئاتریس ایروین نوشتند: «باری من در جمیع مجامع فریاد زدم که ای عقلای عالم و ای فلاسفۀ غرب و ای دانایان روی زمین ابر تاریکی در پی که افق انسانی را احاطه نماید، و طوفان شدیدی در عقب که کشتیهای حیات بشر را در هم شکند و سیل شدیدی عنقریب مدن و دیار اروپ را احاطه کند، پس بیدار شوید بیدار شوید هوشیار گردید هوشیار گردید، تا جمیع به نهایت همّت برخیزیم و به عون و عنایت الهیّه علم وحدت انسانی برافرازیم و صلح عمومی ترویج کنیم تا عالم انسانی را از این خطر عظیم نجات دهیم.» (حضرت عبدالبهاء، من مکاتیب عبدالبهاء، ص155) حضرت عبدالبهاء در مکتوب خود ادّعایشان را مبنی بر این که اروپا تبدیل به انبار باروت پری شده بود که کوچکترین جرقّهای میتوانست آن را مشتعل کند، توضیح دادند: «در امریک و اروپ نفوس مقدّسی ملاقات شد که در قضیّۀ صلح عمومی همدم و همراز بودند و در عقیدۀ وحدت عالم انسانی متّفق و همآواز ولی افسوس که قلیل بودند و اعظم رجال را گمان چنان بوده که تجهیز جیوش و تزیید قوای حربیّه سبب حفظ صلح و سلام است، و صراحتاً بیان شد که نه چنین است، این جیوش جرّاره لابد روزی به میدان آید و این موادّ ملتهبه لابد منفجر گردد، و انفجار مربوط به شرارهای است که بغتتاً شعله به آفاق زند ولی از عدم اتّساع افکار و کوری ابصار این بیان اذعان نمیشد تا این که بغتتاً شراره بالکان را ولکان نمود، در بدایت حرب بالکان نفوس مهمّه سؤال نمودند که آیا این حرب بالکان حرب عمومی است در پاسخ ذکر شد که منتهی به حرب عمومی گردد.» (همان) سیاست «تخریب حتمی دوطرفه» – طرحی که در آن گروهی کاملاً مسلّح از ملیّتها تعادلی در نیروی نظامی به وجود میآورند و بنابراین دنیا را از جنگ محافظت میکنند – از اواخر قرن 19 متداول است. این منجر به دو جنگ جهانی ویرانگر در قرن 20 شد، که حضرت بهاءالله سالها پیش به جهانیان دربارۀ آن هشدار داده بودند.
1711 تا ۱۴۰۰ با روحانی؛ نگاهی به انتظارات بهاییان/ ثمین فولادوند
(www.peace-mark.org)
همچنین در سند محرمانهای که در سال ۱۳۶۹ به تصویب رسیده و در سفر رینالدو گالیندوپل، گزارشگر ویژهی حقوق بشر به ایران کشف شد(برگرفته از سایت “آسو” و بنیاد “عبدالحسین تسلیمی”) سیاست رسمی رفتار با بهاییان ایران با هدف کلی مسدود کردن راه ترقی و توسعهی آنها تعیین میشود. این سند در سه سر عنوان اصلی جایگاه کلی، فرهنگی، حقوقی و اجتماعی بهاییان را در نظام مملکتی، در ۱۳ بند مشخص میکند. حتی برای مقابله و از بین بردن ریشههای فرهنگی بهاییان در خارج از کشور نیز پیشنهاد و طرح در نظر گرفته شده است. در دولت آقای حسن روحانی که در ۱۳۹۲ به عنوان دولت تدبیر و امید، تشکیل و روی کار آمد، وعدهی اجرای بی کم و کاست منشور حقوق شهروندی داده شد. همچنین دو محور اساسی در این منشور “آزادی بیان در جامعه” و “امنیتی نبودن فضای دانشگاهها” بود. با این حال، آنطور که در گزارش کمیتهی بین المللی بهاییان در آبان ماه سال ۱۳۹۵ آمده است، از زمان روی کار آمدن حسن روحانی در ایران، هزاران مطلب و نوشته علیه بهاییان منتشر، ۱۵۱ نفر بازداشت و ۳۸۸ مورد تبعیض اقتصادی و آموزشی علیه بهاییان اعلام شده است. در این گزارش آمده با وجود به تعهد به مقابله با برخوردهای نامناسب با گروهها و اقلیتهای مذهبی در ایران از سوی دولت حسن روحانی، وضعیت این دسته از شهروندان به مراتب “بدتر” شده است. همچنین، بیش از ۲۰ هزار مطلب “تبلیغاتیِ آکنده از نفرت” علیه بهاییان، در رسانههای ملی منتشر شده است. یک نمونه از آن، برنامهی “شطرنج با شیطان” است که در سال ۱۳۹۳ در رادیو ایران هر روز ساعت ۲ بعداز ظهر پخش میشد و تهیه کنندهی آن فرج الله سلحشور بود.
1665 حسن منوچهری – سالها قبل در شیراز همسایهای بهایی داشتیم.
(www.facebook.com)
آقای منصوری همسایه محترم آن روزهایمان، مستاجر طبقه پایین منزل پدری با دو دختر زیبا و البته چندسال بزرگتر از من، روشنترین تصویر من از خاطرات آن روزها ، مربوط به روزیست که پدرم ظرف آش خانم منصوری را در پیش رویش پخش بر زمین کرد و بغض تلخ خانم منصوری که تا آخرین روزهای سکونتشان در خانه ما، همراهشان بود و من نمیتوانستم بدانم چرا هر بار که بوی آش خوشمزهشان در خانه می پیچید باید مخفیانه ما را صدا میکرد و ما باید مخفیانه آش میخوردیم، من آن روزها نمیدانستم چرا آش پخته شده آنان «نجس» است ولی پول اجاره خانهای که از آنان گرفته میشود حلال است و این روزها بیشتر به این تناقضات فکر میکنم. سه سال بعد آنان از خانه ما اسبابکشی کردند و بعدها فهمیدم دختر قهرمان تنیساش و دیگر دختر نقاشاش اجازه تحصیل ندارند و کمی بعد خبر مهاجرت همیشگیشان را از ایران شنیدم. این داستان تلخ دگراندیشان در ایران است، داستان تلخ و دهها ساله بهاییان ایران و نقضها ،بی عدالتیها و تناقضات روا شده بر آنان است. با توجه به این مقدمه سعی دارم بر اصلیترین مشکل چنین برخوردها در جامعه اشاره کنم و آن هم چیزی جز نوع رفتار مردم به دور از اقدامات حکومت نیست. از دیدگاه من حل کردن موضوع بهاییان در ایران میتواند خروج جامعه ایرانی را از سیاهی بی تفاوتی و استبدادزدگی تسریع کند، خشونت علیه بهاییان و تبعیضات اعمال شده بر آنان همواره همراه با داستان تلخ همکاری و همراهی مردم عادی با روحانیون و حاکمان وقت بوده است. جامعه ایران برای گذر موفق از این موقعیت باید تکلیف خود را با اصلیترین موضوع حکومتهای دموکراتیک روشن کند و آن هم چیزی نیست جز به رسمیت شناختن حقوق اقلیتهای فکری و مذهبی و قومی، و این بدان معناست که در کنار حقوق مدنی، جامعه نیز باید احترام به دگراندیشان را یاد بگیرد. سوال مهم در این نوشتار این است که آیا مردم در موضوع بهاییان با آنان همراه بودهاند؟ یا در نقضهای پی در پی اعمال شده بر حقوق این اقلیت اعتراضی در خور توجه داشتهاند؟ و از همه مهمتر چرا مردم در این میان عموما با روحانیت و گاهی با حکومت همراهی کردهاند؟ رفتار مردم ایران در قبال مسائل بهاییان همواره دارای دو جنبه بوده است، در برخورد اول سکوت مطلق در پیش میگیرند و از سوی دیگر هیچگونه رفتاری مبنی بر همراهی و همبستگی با بهاییان از سوی آنان دیده نمیشود و این همان زنجیرهای از رفتارهاست که «خشونتی فراگیر و نهادینه شده» را به وجود میآورد. واقعیت جامعه اکثریت شیعی و سنتی ایران این است که تا امروز و به پشتوانه منابع و اصول دینیشان ،بهاییان را اقلیتی ترسناک، مخفی، جاسوس میدانند، تا جایی که اکثریت قریب به اتفاق روحانیت شیعه آنان را «نجس» خطاب میکنند، آیتالله خمینی تنها چند روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی آنان را «اسرائیلی» و «نجس» نامید. این تعبیرات آنجا مهمتر میشود که میدانیم در تمامی بیش از ۱۵۰سال گذشته ، بهائیان در دورافتادهترین روستاها تا شهرهای بزرگ و مدرن شده سرکوب شدهاند و این روند تا امروز بدون تغییر با شدت ادامه دارد. این موارد گفته شده و سکوت و بی تفاوتی جمعی ما و حتی در برخی موارد دامن زدن این گونه رفتارهاست که کارنامه مردمی را در این زمینه سیاه کرده است، تا جایی که حالا جامعه ایران نه تنها بر اینگونه رخدادها سکوت میکند بلکه رفتارهای حکومت مذهبی را نیز تایید میکند و این همان چیزی ست که استبداد ایرانی را ادامهدارتر و به بحران بدل کرده است. تنها یک راه برای برونرفت از این استبداد میتوان معرفی کرد و آن هم چیزی نیست جز همراهی با بهاییان و دیگر گروههای محروم شده از حقوقشان. جامعه میبایست برای به دست آوردن حقوق همه اقلیتهای قومی و مذهبی و فکری از جمله بهاییان، همصدا فریاد برآورد، به ویژه برای حق تحصیل بهاییان که به عنوان بدیهیترین حقوق شهروندان یک کشور زیر پا گذاشته میشود.
1701 یادداشتی از یک بهایی جدید – تحقیق
(bahaiteachings.org)
همانطور که قبلا گفتم، شوهرم که برایش احترام زیادی قائل هستم، در برنامههای بهایی شرکت میکرد و یک بار به من گفت، آیا میتوانیم در خانۀ خود، میزبان یک جمع بهایی باشیم؟ من بازهم میلی به این کار نداشتم. فکر میکردم قرار است مردم به اینجا بیایند و من را تحت فشار قرار دهند. فکر میکردم آنها میخواهند بیایند و به من بگویند که ما بهترین راه را میشناسیم. و من منتظر بودم که این اتفاقات بیافتد، اما نیافتاد که نیافتاد. تا این که روزی، یک فرد بهایی که بهتر است نامش را نگویم، بعد از چند هفته به سراغم آمد و گفت «چه میکنی ؟ چرا بهایی نیستی؟ منتظر چی هستی؟» و من از کار او برای مدتی خشمگین و بدخلق شدم. بعد از آن، خیلی زود، که البته طبیعی نیز هست، افراد بیشتری روی اعصاب من بودند. هرچه بیشتر آنها را میدیدم، بیشتر انسان بودن آنها را احساس میکردم. پس از آن و برخلاف گذشته که هرگاه صحبت از روح میشد، دوست داشتم مهمانی را ترک کنم، کم کم تصمیم گرفتم که در جمع بمانم. و بعد فهمیدم که بهاییان نیز جائزالخطا هستند. همۀ انسانها جائزالخطا هستند. مخصوصاً من. و دین ما را راهنمایی میکند. دین وجود دارد، خدا وجود دارد تا ما را ببخشد، هدایت کند و به ما برای رشد کمک کند. دین، یک فرآیند است، مثل نوشتن روزانه حتی برای ده دقیقه. من بهایی فوق العادهای را به نام لوئیس ویلوس (Lois Willows) به خاطر دارم که دیگر در این جهان نیست و دل همه ما بسیار برایش تنگ شده است. یک بار در اتاقی که در آن بهاییان جدید، از جمله خودم حضور داشتیم، لوئیس گفت: «اگر بهاییان روی اعصاب شما هستند، آنها را ببخشید. تنها تصور کنید که آنها قبل از اینکه بهایی باشند، چه شکلی بوده اند.» بعد مادربزرگم، آلیس، فوت کرد که برای خانوادۀ ما تحول بزرگی به همراه داشت، و وقتی به وسایل او مراجعه کردیم، انجیل محرمانۀ او را یافتیم. یک انجیل که با پدربزرگم استفاده میکرد بود و یک انجیل دیگر بود که شخصی و برای خودش بود. در حاشیۀ آن کتاب همه چیز نوشته بود، زیر یا روی کلمات را خط کشیده بود. یک سری آیهها را سیاه کرده بود. شاید زمانی که دچار بحران ایمان گشته بود، جلوی یک خط از اشعیا نوشته بود: این درست نیست. آن خط مثل دست خط یک معلم مدرسه، تمیز و خوش خط نوشته شده بود. گوشۀ صفحه ها تا خورده بود. بعضی از آنها پاره شده بودند. او برای درک کتاب مقدس، واقعاً تلاش کرده بود. واضح بود که آن را مورد سوال قرار داده بود. بارها و بارها به آن برگشته بود. کارت هایی به اندازۀ 3 در 5 سانت در آن قرار داشت و روی آنها نقل قولهای بسیاری نوشته شده بود. اسراری را که او به دنبال آن بود، دیدم؛ اسراری خصوصی که تنها متعلق به او بودند. متوجه شدم که او به دنبال حقیقت بود. و ناگهان، به جای آنکه مادربزرگم را مثل همیشه نمادی از آرامش مطلق ببینم، خشم و واکنش انقلابی او را نسبت به آیات دیدم. من غم و خشم او را نسبت به ناتوانی خودش دیدم. و به جای آنکه روحانیت او در نظرم کمرنگ بشود، برعکس او را روحانی تر میدیدم. این نمونهای است که نشان میدهد، همۀ ما مجاز هستیم که از خدا بپرسیم. دین، ما را دعوت میکند که چنین پرسشهایی بپرسیم. او با من در مورد انجیل، صحبت میکرد، مادربزرگِ عمیقاً روحانی من در مورد تحقیقات مستقل خود از حقیقت، با من صحبت میکرد. او باعث شد که من به این کلمات از نوشتههای بهایی فکر کنم «اول چيزی که برای انسان لازم تحری حقيقت است. در تحری حقيقت بايد انسان آنچه را شنيده و از تقليد آباء و اجداد و يا اقتباس افکار است فراموش کند و جميع اديان روی زمين را بايد يکسان بداند. نه به يکی تعلق و نه از ديگری تنفر داشته باشد، تا تواند تميز دهد که کدام دين به حقيقت مقرون. چون تحری حقيقت کند لابد به حقيقت پی برد» (حضرت عبدالبهاء، خطابات حضرت عبدالبهاء، جلد1، ص152-151) و فهمیدم که این ممکن است یکی از دلایل اصلی بودن ما در اینجا باشد. مادر بزرگم نوشته بود «اگر هرجای این حقیقتی وجود داشته باشد، آن را پیدا میکنم». کل ماجرا از این کلمه شروع میشود: «تحقیق».
1672 توزیع گسترده بروشور علیه آیین بهاییت در استان مازندران
(www.hra-news.org)
به گزارش هرانا، با مشارکت ستاد هماهنگی و نظارت بر کانون های فرهنگی و هنری مساجد مازندران، کانون های شهدای مسجد جامع ولیعصر عربخیل و ثامن الحجج میرود شهرستان بابلسر بروشورهایی با مضمون تنفر پراکنی بر علیه این آئین و پیروان آن در سطحی گسترده در روزهای اخیر در منطقه تهیه و توزیع شد. رسانه های محلی که این خبر را اعلام کرده اند مدعی شدند “این بروشورها حاوی اطلاعاتی از جمله چکیده ای از عقاید و احکام بهائیت نظیر حج، ازدواج، وضو و …اعتقادات آن آئین درباره حضرت مهدی و همینطور ریشه های آیین بابیت است”. حسب سابقه امر نیروهای مذهبی و تندرو در این قبیل اقدامات هدفی چون اطلاع رسانی را پی جویی نمی کنند بلکه با ارائه اطلاعات ناصحیح و تهییج شهروندان صرفا نفرت پراکنی و رواج خشونت را جویا هستند. فعالیت های این چنینی علیرغم ماهیت خشونت آمیز آن نه تنها با ممانعت دستگاههای انتظامی و دولتی مواجه نمی شود بلکه بصورت مستقیم یا غیرمستقیم از سوی متولیان امور مذهبی و فرهنگی از این قبیل فعالیت ها حمایت می شود. در یکی از برجسته ترین موارد منتهی از تنفر پراکنی، در مهرماه ۹۵ دو جوان با ادعای تاثر از آموزه های دینی و با تنفر مذهبی یک شهروند بهایی به نام فرهنگ امیری را در شهر یزد به قتل رساندند. هم اکنون شهروندان بهایی زیادی در استانهای شمالی کشور به خصوص در استان مازندران ساکن هستند.
1665 چهار شهروند بهایی در مشهد محاکمه شدند
(www.hra-news.org)
اتهامات این شهروندان “اقدام علیه امنیت ملی”، “تبلیغ علیه نظام” و “عضویت در تشکیلات جامعه بهائی” عنوان شده است. می خلوصی، دری امری و شایان تفضلی در ۱۲ خرداد ماه ۱۳۹۳ توسط ماموران اداره اطلاعات مشهد در منزل میخلوصی بازداشت شدند و پس از دو ماه با اتمام دوران بازجویی از اداره اطلاعات مشهد به زندان وکیل آباد منتقل شدند. اندکی بعد ساقی فدایی، فرزند می خلوصی، شهروند بهایی ساکن مشهد پس از آنکه در تیرماه ۹۳ یک ماه در اداره اطلاعات مشهد در بازداشت به سر برد و با قید وثیقه آزاد شد، مجددا ۲۰ شهریور ماه ۱۳۹۳ در پی احضار به دادسرای انقلاب مشهد، بازداشت و به نقطه نامعلومی منتقل شد. این چهار شهروند بهایی در نهایت پس از تحمل چند ماه بازداشت با تودیع وثیقه به مبلغ ۳۰۰ میلیون تومان به ازای هر فرد آزاد شدند. امروز بر اساس وقت تعیین شده قبلی این افراد برای دفاع از خود در مقابل قاضی سلطانی در شعبه سوم دادگاه انقلاب حاضر شدند. روند رسیدگی به این پرونده کماکان ادامه دارد. لازم به یادآوری است بعضی از این شهروندان بهایی پرونده های مشابه دیگری نیز دارند از جمله شایان تفضلی که به همراه خشایار تفضلی و سینا اقدس زاده در سال ۱۳۹۱ بازداشت و به مدت ۱۱۰ روز تحت بازجویی بوده است. وی در بهمن ماه ۱۳۹۵ به اتهام تبلیغ علیه نظام (از طریق تبلیغ آیین بهائی) از سوی شعبه هشت دادگاه انقلاب اسلامی مشهدبه ریاست قاضی منصوری به یک سال حبس تعزیری محکوم شد. همچنین دری امری پیشتر در پرونده دیگری با اتهامات مشابه، به شش ماه حبس تعزیری محکوم شده بود که پس از تحمل حبس و پایان محکومیت آزاد شد. فشار بر شهروندان بهایی در اقصی نقاط ایران در حال افزایش است به طوریکه در روزهای گذشته دست کم ۹ شهروند بهایی در استان گلستان راهی زندان شدند؛ مریم دهقان یزدلی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، مژده ظهوری (فهندژ)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، فرحناز تبیانیان (فرح ثنائی)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، هوشمند دهقان یزدلی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) شیدا قدوسی، (ساکن گرگان، در مرحله بدوی به ۱۱ سال حبس محکوم شد ولی از حکم تجدید نظر او خبری در دست نیست.)، پونه ثنائی( تیموری)، (ساکن گرگان، محکوم به تحمل ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری)، نازی تحقیقی، (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری)، پریسا شهیدی (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۹ ماه حبس تعزیری ) و میترا نوری (ساکن گرگان، محکوم به ۱ سال و ۶ ماه حبس تعزیری) در پی مراجعه ماموران امنیتی یا معرفی خود به مرجع قضایی برای اجرای حکم راهی زندان امیرآباد شده بودند.
2841 ایمان منطقی و فرایند علمی
(bahaiteachings.org)
من قدردانِ مثال واقعگرایانه دسوزا هستم. با این که با او در این که ایمان غیرعلمی است مخالفم، ولی کاملاً موافقم که ایمان منطقی است. من موافق نیستم که ایمان غیرعلمی است، زیرا الگوی ایمان که متون مقدّسۀ همۀ ادیان مطرح میکنند، اصول فرایند علمی – فرض کردن/تصوّر کردن، تست/مشاهده، ارزیابی، تفکّر/تعمّق و تطبیق دادن بر اساس آن – را توصیه میکنند. با این که مسیحیان، دسوزا و هاچینسون بدون شک این اصول را درک کرده بودند، ولی آنها را در گفتوگوی خود مطرح نکردند. نباید از یاد برد که مسیح مشاهده و منطقی بودن را به عنوان ابزاری برای امتحان کردن حقیقت تشویق میکند، وقتی که از پیروان خود میخواهد در فرایند تمایز گذاشتن بین حقیقت و کذب از دلیل و منطق استفاده کنند. این بیانی از انجیل است که حضرت مسیح در آن تمرین مشاهده و منطق را تأیید میکند: «اما از انبیای کذبه احتراز کنید که به لباس میشها نزد شما می آیند ولی در باطن گرگان درنده می باشند. ایشان را از میوه های ایشان خواهید شناخت. آیا انگور را از خار و انجیر را از خسن می چینند. هم چنین هر درخت نیکو میوه نیکو می آورد و درخت بد میوه بد می آورد. نمی تواند درخت خوب میوه بد آورد و نه درخت بد میوه نیکو آورد» (انجیل متی، باب 7، آیات 18-15) آثار بهایی به طور مستقیمتری دربارۀ منطق و علم صحبت میکنند. البتّه آثار بهایی امتیاز این را دارند که زبان آنها جدیدتر و برای توضیح مفاهیم علمی مناسبتر است: «در عالم انسانی موهبتی اعظم از عقل نيست. عقل کاشف حقايق اشياء است. عقل ميزان ادراک است. لهذا هر مسئله ئی را به ميزان عقل موازنه نمائيد. اگر مطابق عقل است، فهو المطلوب؛ اگر مخالف است، شبهه ئی نيست که وهم است. خداوند عقل داده که پی به حقائق بريم؛ اگر مسئله ئی مخالف عقل است، بدانيم که شايان اعتماد نيست، بلکه اوهام است» (حضرت عبدالبهاء، خطابات حضرت عبدالبهاء، جلد2، ص 245) دسوزا دربارۀ لزوم عمل بر اساس ایمان، نکتۀ خوبی را مطرح کرد: اغلب از ما درخواست میشود که در نبود دادههای تجربی یا پیشآگاهی از نتایج (میوههای) یک تصمیم اقدام کنیم. اگر ما برای به دست آوردن اطمینان بر اساس حقایق تجربی صبر کنیم، نمیتوانیم اقدام کنیم. بودا مثال خیلی خوبی در اینباره میزند؛ مثال مردی که یک تیر سمّی به او اصابت کرده و بر دانستن همهچیز دربارۀ تیر، سم و پرتابکننده اصرار میورزد قبل از آن که اجازه دهد دکتر او را بهبود بخشد. نتیجهگیری بسیار منطقی بودا این است که: خب، آن مرد خواهد مرد. ولی او بدون دانستن هیچیک از اینها خواهد مرد. واضح به نظر میرسد که که بدون داشتن ایمان به اقدام پیشرفت نمیکنیم. اگر دانشمندان از استنباط هم شهودی و هم منطقی دوری میکردند، خودِ فرایند علمی نیز فلج میبود. بعضی از مهمترین اظهارات علمی حقیقت علمی نیستند، بلکه «حقایق» استنباط شده از منطق هستند. مثلاً E=mc2 – نتیجۀ تلاش انیشتین در نسبیّت- را در نظر بگیرید. این گزاره علمی بسیار مهمتری نسبت به «برف سفید است» میباشد، ولی این یک گزاره استنباط شده است که نمیتواند مستقیماً از طریق حواس مشاهده شود. گروه خداناباوران نتوانستند بپذیرند که حتّی در حیطۀ علم نیز بیش از یک راه برای شناختن یا تجربه کردن چیزها وجود دارد. پس این باور اشتباه و غریب جاودانی میشود که علم تنها فرهنگنامهای از حقایقی است که تحت شرایط کنترلشده قابل اثبات است و اینکه علم میتواند هر چیزی را که ارزشش را داشته باشد، اثبات کند.
1788 حقیقت یکی است وهماهنگی جهانی اجتنابناپذیر است
(bahaiteachings.org)
حقیقت بنا به ذات خود نمیتواند بیش از یکی باشد؛ یکی بودن حقیقت نمایانگر وحدت کامل همۀ وجود و کلیّتی است که در آن کثرت عظیم همۀ اجزای آن جا میگیرد. حقیقت واحد همیشه تکامل جمعی ما را به سوی درک این یگانگی هدایت کردهاست. نیروهای روحانی همیشه ما را به سمت وحدت هدایت کردهاند. در طول هزاران سال، حلقههای وحدت گسترده شدهاند؛ امروزه، ما بشریّت را به عنوان یک خانواده میشناسیم. دانستن آن بدان معنی است که تحوّلی جهانی در آگاهی در راه است. تحسینبرانگیزترین نیروی تغییر که اکنون در حال گسترش در سراسر جهان است، یکپارچگی جهانی است. پیشرفتهای سریع و گسترده در فنآوری ارتباطات راههای تعامل جدیدی بین جمعیّتهای متنوّع جهان باز کردهاست؛ سفرهای جمعی جهان را احاطه کردهاست؛ و مهاجرتهای عمیق تعداد زیادی از مردم در همۀ قارّهها منجر به درآمیختن فرهنگهای جهان به صورت شهروندان یک سرزمین مادری واحد شدهاست. همانطور که آثار بهایی تأیید میکنند، همۀ این رویدادهای قرن گذشته تأثیر بیسابقه و متحوّلکنندهای بر آگاهی جهانی گذاشتهاند: «امروز، اتّحاد جهان است که هدف و مقصد بشر سرگردان است. دوره ملّت سازی سپری شده، به اعلی درجه خود نزديک می شود. لهذا جهانی که به بلوغ می رسد، بايد خود را از شرّ اين بت برهاند و وحدت و يگانگی جميع روابط انسانی را قبول کند. يکباره دستگاهی را به راه اندازد که اين اصل اصيل وحدت را در آن تجسّم بخشد» (حضرت شوقی ربانی، نظم جهانی بهائی، صص 154-153) برای حفظ شناخت یگانگی بشر باید دیدگاهی وحدتبخش به یک جامعۀ جهانی صلحآمیز و موفّق داشته باشیم که در آن عدالت اجتماعی و حقوق بشر بینالمللی به عنوان ارزشهای اوّلیّه پشتیبانی میشوند. آموزش برای رسیدن به این درک، بُعد مورد غفلت واقع شده از این فرایند بودهاست که هدف آن ارتقاء سطح احترام، هماهنگی و وحدت جهانی بین همۀ مردم است. فراتر از صلح سیاسی، هدف وحدت جهانی است. وحدت در مقیاس جهانی، درمان الهی و قدرتمندترین وسیله برای بهبود جهان است. وحدت هم ماهیّت و هم هدف ما را به عنوان افراد بشر تعریف میکند. قویترین نیروی روحانی زمان ما وحدت است. ولی وحدت فراتر از تنها احساس هدف مشترک یا حُسن نیّت متقابل است. وحدت نیرویی است که بیشترین ویژگیهای قدرت آفرینش آفریدگار را دارد؛ وحدت تأثیر اوّلیّهای است که پیشرفت تمدّن، اصول اخلاقی، نهادهای اجتماعی و سیاسی، کارهای هنری، دستاوردهای فنآوری، و موفّقیّت مادّی آن را هدایت میکند. وحدت قدرتی است که از طریق آن اهداف والای انسانی به تدریج درک میشوند. نیروی مخالف – تفرقه – به پیشرفت جامعه آسیب جدّی وارد میکند، و دلیل اصلی بیماریهای جهان است. در میان بیماری مشترک ما، ممکن است به نظر برسد که ارادۀ یا میل جمعی به تغییر چیزی وجود ندارد. ولی وحدت یک ویژگی روح بشر است. وحدت در دی اِن اِی ما وجود دارد. وحدت ماهیّتِ که بودن و چه بودن ما را تشکیل میدهد. ولی وحدت همسانی و شباهت نیست. وحدت در کنار تفاوت وجود دارد. کثرت حقیقتی از زندگی است و همیشه خواهد بود. هدف وحدت در کثرت، یا وحدت با کثرتی است که همهجا وجود دارد. اصل وحدت در کثرت در جستوجوی گسترش اساس جامعه و بازسازی ارزشهای نهفته و سازمانهای آن است تا با نیازهای جهانی که مدام در حال تغییر است، همگام شوند. حضرت بهاءالله تأکید کردهاند که وحدت پیشنیاز صلح است: «اصلاح و راحت، ظاهر نشود مگر به اتّحاد و اتّفاق» (حضرت بهاءالله، منتخباتی از آثار حضرت بهاءالله، ص 183) همۀ آیینهای روحانی و دینی جهان منتظر شکلی از «یک بهشت جدید و یک ارض جدید» هستند همۀ آنها امید به صلح روی زمین را در دل میپرورانند. جدیدترین این آیینهای مقدّس، دیانت بهایی، شجاعانه اطمینان میبخشد که صلح جهانی تنها وعدهای نیست که باید منتظر تحقّق آن باشیم، بلکه اجتنابناپذیر است. این بدان معنا نیست که ما بنشینیم و تماشا کنیم. بلکه، دیدگاه بهایی امید را تجدید، نتیجۀ نهایی را تأیید، هدفی را برای این زمانهای ناآرام و پرآشوب اعلام، و افراد را به اقدام دعوت میکند. ما با این دیدگاه از آینده و دانستن این که نژاد بشر به این زودی از بین نخواهد رفت، باید مسئولیّت خود را به عنوان قابلههای دورهدیدۀ فعّال پیدا کنیم تا این دورۀ انتقال دردناک را که در آن هستیم کوتاه و زایمان مجدّد سیّارهمان را تا جای ممکن آرام کنیم. ما میتوانیم با فعّالیّت مقدّس خود در هر روز از زندگی و با استفاده از خِرَد، تمرینات، و ابزاری که از پیش در دسترس ما است، بینهایت به این فرایند کمک کنیم. اگر ما بر طبق آنچه گفته شد عمل کنیم، تلاشهایمان نتیجه خواهد داد و به تدریج وحدت جهانی و به دنبالش صلح جهانی مرحلۀ بعدی در تکامل کرۀ ارض خواهد شد. نتیجۀ نهایی اجتنابناپذیر است؛ این که چگونه و چه زمانی به آن نتیجۀ دلخواه برسیم به ما بستگی دارد. حضرت بهاءالله میفرمایند: «هر روز را رازی است و هر سر را آوازی. درد امروز را درمانی و فردا را درمان ديگر. امروز را نگران باشيد و سخن از امروز رانيد» (همان، ص138)
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
